Miasto pod skórą

W mojej klatce piersiowej

noc wciąż trzyma ostatni tramwaj,

który nie odjechał.

Latarnie rosną w środku jak chwasty —

złote, martwe,

zbyt dumne, by zgasnąć.

Płuca pracują na pół gwizdka,

jakby wciągały mgłę, nie tlen.

Ptaki przelatują nad dachami żeber,

ale nie zostawiają cienia.

W lustrze odbicie

ma zbyt wiele detali,

których nie pamiętam, że mam.

W kieszeni noszę

niewysłane listy do nikogo —

składam je z oddechów,

które zostają na szybie.

A serce?

Stara centrala.

Dzwoni rzadko.

Głównie do wewnątrz.

@silviab