Między nami ściana miłości - Prolog

Wiem, że nie dowiem się prawdy z jej ust. Właściwie - nawet nie powinienem jej oczekiwać. Przecież się nie znamy. Jej oczy odbierają mi śmiałość, którą się charakteryzuję. Nie wiem, czy to dlatego, że cholernie pociąga mnie ta dziewczyna, czy dlatego, że to właśnie w tych smutnych oczach jest prawda. A może przez obie te rzeczy na raz.

- Kot! O czym tak myślisz? Podaj mi teraz, proszę, nazwy alkanów, po kolei.

- Emmmm... Metan... Dalej był... Etan? - Mówiłem, powoli wstając.

- Mhm, dalej, dalej.

- Propan, butan... Hmmm.

- Pani Werner - orangutan! - krzyknął ktoś z tyłu sali, po czym wszyscy, poza Panią Werner oczywiście, zaczęli się śmiać. Postanowiła nie komentować tego. Pozwoliła mi usiąść i poprosiła o odpowiedź inną osobę.

Znowu zacząłem gapić się na Amelię. Jej samokontrola w każdej sytuacji pozwalała mi odczuwać pewnego rodzaju harmonię wewnętrzną, równowagę duszy, umysłu i ciała, aż nie spuściłem z niej wzroku. Gdy to robiłem, ogarniał mnie, niczym nieuzasadniony, niepokój o nią. Czułem, że Amelię atakuje zło. Albo czai się by ją zaatakować. Odczuwam potrzebę niesienia jej pomocy, ale nie wiem przed czym ją ratować, nie wiem jak i nie wiem, czy ona będzie tego chciała.

Wiele razy próbowałem zebrać się w sobie i podejść, porozmawiać z nią, choćby o pogodzie, następnie bliżej poznać tę przepiękną dziewczynę o szarych oczach, ale one mnie paraliżują. Oczy, które są czymś więcej niż narzędziem wzroku... Są odzwierciedleniem duszy, smutnej i bezsilnej duszy.

Zakochałem się w dziewczynie, której nie znam. Chyba mi życie niemiłe... Zresztą - miłe czy niemiłe - jestem gotów je za nią oddać. Nie potrzebuję pomocy, potrzebuję pomoc nieść. Nieść ją właśnie Amelii.