Miejsce gdzie nie pada

Auto sunie, deszcz wciąż bije,

w rytm, co spokoju nie kryje.

Szyby mokre, myśli w szkle,

świat pulsuje — nie wiem, gdzie.

Silnik mruczy, wycieraczki,

w głowie szum, stuk, i trzaski.

I wtedy nagle — jeden gest:

wjeżdżam pod most. I cisza jest.

Żadnej kropli, żadnych słów,

świat gdzieś znika — tonie znów.

Tylko spokój, miękki cień,

chwila, w której gaśnie dzień.

I ty — dokładnie taki sam.

Gdy pędzę, gdy burzę w sobie mam,

jesteś jak most w tym samym deszczu,

co ratuje z hałasu w ciszy bez przeszkód.

Nie musisz mówić. Milczysz tak,

że wszystko wraca na swój szlak.

I wiem, że choćby tysiąc dróg,

ja chcę jechać z tobą — przez deszcz i tłum.

Bo gdy nad głową grzmot i ton,

ty jesteś ciszą. Ty jesteś dom.