Miłość

Miłość jest krucha niczym płatki róży,

Która pod osłoną nocy księżyc ujrzy,

Zwróci do niego swą delikatna główkę,

Zostawi lojalne słońce tak jak zużytą chustkę,

Lecz księżyc nie zauwazy jej starań,

Nie będzie prawic różyczce kazań,

By odeszła precz,

Tam gdzie rośnie mlecz,

I mimo iż róża wie, że serce księżyca jest już dawno zajęte,

Jej oczy są na to zamknięte

A przecież każdy wie że słońce kocha róże, że róża kocha księżyc, a księżyc kocha ziemię,

I nosi jej każde brzemię,

Mimo to różyczka wciąż probuje,

Ale księżyc czule ziemię całuje,

I ani myśli o róży która go kocha,

I co noc szlocha.