Miłość artystów jest inna

Artystów pociąga bujne życie miłosne – przelotne partnerstwo, mnogość partnerów.

Co sprawia, że są tacy magnetyczni?

Ich umysł, który często nie pozwala im stać w miejscu, nudzi się, pragnie nowej inspiracji. Jeden człowiek nie jest w stanie im dać wystarczająco dużo bodźców. Nie nasycą się. Chcą więcej. Są nieuchwytni, są impulsywni, są uparci, będą stawiać na swoim. To jest w pewien sposób pociągające – być natchnieniem umysłu pełnego wizjonerstwa.

A co jest tak hipnotyzującego w tworzeniu, którym wyrażają się artyści?

Podziw za stworzoną pracę – perspektywa kusząca, ale nie o to chodzi, bo nie zawsze się go dostaje. Odbiór jest drugorzędny. Najważniejsze są osobiste odczucia, to, co wypływa ze środka, aby się zmaterializować – a jest to niezależne od oczekiwań otoczenia. Kluczowe jest duchowe spełnienie, nawet pomimo złamania zasad moralnych.

Być kochanym przez artystę – dar i przekleństwo. Wzloty – to wręcz euforyczna wizja bezgranicznej miłości, która przezwycięży wszystko, co złe. Potem nadchodzi upadek, po którym pozostają pełne bólu wspomnienia.

Miłość artystów jest inna. Jest skrajna, chwiejna, niezdecydowana. Tworzy wyrwę.