Miłość czy zauroczenie? cz.1

- Zuzia! zchodź na dół! Zuzia zejdź wreszcie! - Moja mama.. piękna, zawsze uśmiechnięta o blond włosach kobieta. - Już idę mamo! daj mi dwie minutki! makijaż muszę dokończyć! - Jak zawsze mama mnie pośpiesza do szkoły, zawsze szybciej i szybciej, a ja.. a ja zawsze w szkole jestem godzinę przed dzwonkiem. Ale nie dziwię się mamie. Moja mama jest zapracowana. Odkąd mój tata umarł, moja mama pracuje. Kocham ją za to, że dla mnie tyle robi.

- Już mamo jestem, kanpki mi zrobiłaś, czy mam sama zrobić? - Pytam całując ją przywytalnie w policzek. - Nie Kochanie, nie zdążyłam, przepraszam, byłam w sklepie po bułki,

-Dobrze mamo, rozumiem - Odpowiadam jej z uśmiechem na twarzy. Lecz mama zrobiła smutną minę. Zdziwiło mnie to, bo chyba nic złego nie powiedziałam. - Coś się stało mamo? - Pytam z wystraszoną miną.

- Nie kochanie, chyba nie.. - Odpowiada mi to tak, jakby chciała coś przede mną ukryć. - Po prostu ja cię przepraszam, że nie zrobiłam ci kanapek do szkoły, nie zrobiłam śniadania. Przepraszam to moja wina, że tak późno się obudziłam, jestem nieodpowiedzialna. - Dodaje - Nie mamo to nie twoja wina, jesteś zapracowana, wracasz późno z pracy, jedziesz wcześnie do pracy. To w żadnym wypadku nie Twoja wina, ale już jedźmy do szkoły, nie chce byś się spóźniła do pracy.

- Jedźmy - powiedziała, zrobiło mi się jej żal.

Jestem już w szkole, mama już pojechała do pracy. Ja idę korytarzem. Widzę w szatni moją przyjaciółkę, podchodzę do niej z uśmiechem. - Hej Izka! - mówię do niej tak jakbym nie widziała jej dłuższy szas. Ale my tak zawsze, chodź widzimy się codziennie, nawet w dni wolne od szkoły.

- No hej Zuzka, co ty taka dziś inna? - Pyta mnie - Dziwna w sensie, że kresek nie zrobiłaś - Dopowiada.

- No wiesz, dziś akurat nie miałam czasu, mama się spieszyła do pracy, i musiała mnie wcześniej odwieźć - Tłumaczyłam się, zauważyłam, że Izka się uśmiecha - No i czemu się śmiejesz? - Dopowiadam.

- Przecież ty tak zawsze wcześnie jesteś w szkole! co ty mi gadasz hehehe ! - W sumie ma racje, mama zawsze mnie tak wcześnie przywozi.

- No dobra, niech ci będzie, ale dziś później wstałam- Próbuję się wytłumaczyć.

- No dobra, dobra niech ci będzie. Chodźmy do chłopaków, czekają na nas w kąciku. - Kącik, jest to miejsce w szkole gdzie spędzam każdą przerwe z Izką i chłopakami ze starszej klasy.

- Idę już, idę. - idę tam z wielką chęcią poniewać tam jest on. On czyli chłopak nieziemsko przystkojny o szklanych oczach. Bardzo mi się spodobał. I wielki plus w tym, że on na mnie zawsze patrzy gdy jestem w kąciku. Chodź jeszcze nigdy nie rozmawialiśmy.

- Cześć chłopaki, co tam? - Wchodzę do kącika z towarzyszką - Co taka cisza? - pytam ponownie.

- Daniel chce ci coś powiedzieć - Krzyczy do mnie Filip, przygłup naszej paczki - czeka na ciebie na schodach przy szkole - Dopowiada Marcel. Marcel to mój były. Zerwaliśmy przez Izkę, ponieważ w niej się zauroczył Marcel, a ja byłam tylko po to, by on się z nią częściej spotykał.

- A..ale co on chce? - pytam zamurowana. Muszę przyznać, że się wystraszałym, a zarazem ucieszyłam. Po przecież co może chcieć chłopak, któremu się podobam? Mam szczęście, przecież on mi też się podoba.

- Jak pójdziesz to zobaczysz - Mówi Izka. Zdziwiło mnie to, że nawet ona wie co chce odemnie Daniel. Ruszam w stronę wyjścia ze szkoły. Serce mi wali jak oszalałe. Wychodzę ze szkoły, patrzę przed siebie, a tam nikogo nie ma. Poczekałam jeszcze chwilę, bo pomyślałam, że może Daniel się spóźnił. Lecz nie nie widziałam go na schodać.

Postanowiłam wrócić do szkoły. Wstawałam ze schodków, i się obróciłam w stronę drzwi, gdy nagle ktoś mnie przytulił od tyłu. Ręce dotykały mojej tali. Obracam się i go widzę. Widzę uśmiechniętego Daniela o przecudownych oczach i nieziemskim uśmiechu

- cześć Zuzka. - mówi roześmiany. - No hej! halo, odpowiesz mi? - Dopowiada ponownie.

- Cze..cześć Daniel. - Odpowiadam mu wystraszona. Chodź w środku czułam motylki, to i tak próbowałam tego nie pokazać, lecz chyba mi się nie udało. On się uśmiecha od ucha do ucha i mówi

- Zuzia, cieszę się, że przyszłaś. Myślałem już, że mnie olejesz. - Mówi mi jakbyśmy byli wcześniej razem, byśmy zerwali, a on by próbował się ze mną skontaktować. Aż się sama zaczęłam śmiać. Widać było, że on nie wie co zrobić widząc mnie taką roześmianą, - Chciałbym z tobą poważnie porozmawiać- mówi ponownie. Puścił do mnie oczko. Nie wiem co to ma znaczyć. Ale mu odpowiadam - Kiedy? - pytam tak głupio, że Daniel się uśmiechną, widać było jego białe zęby. Podobał mi się jego uśmiech.

- Po szkole? - Odpowiada mi z uśmiechem na twarzy,

- Po szkole? - Pytam jakbym nie dosłyszała co powiedział.

- Tak Zuzia po szkole byłoby najlepiej. W szkole za dużo osób, a potem nie chce by było za późno, - Mówi mi z takim uśmiechem, że ja odruchowo łapie go za rękę. Gdy uświadomiłam sobie, że trzymam go za rękę, póściłam. Widziałam jak on się patrzy mi prosto w oczy. Miał cudowne niebieskie oczy. Jego wzrok mnie zamurował, Patrzył się tak na mnie, że nie wiedziałam co zrobić, to było cudowne.

- Dobrze to po szkole. - Odpowiadam mu odrywając się od jego wzroku. - I tak wracam z buta, więc możemy się przejść.

- Podwiozę cię samochodem - No tak ! jaka ja głupia, on jest ze starszej klasy, jest pełnoletni, i przecież wiem, że ma samochód.

- Ach tak! przepraszam, to o której kończysz zajęcia? - pytam go zawstydzona.

- O 15 kończę, ty też więc razem kończymy, - Mówi to jakby znał mój cały plan zajęć.

- Skąd wiesz o której kończę? - Pytam go z uśmieszkiem.

- Iza mi mówiła kiedyś, gdy miała mi przekazać czytania. - Mówi mi tak słodko to, że nie mogę wytrzymać ze śmiechu.

Nagle słyszymy dzwonek.Musimy się już zbierać do klas, szkoda, bo fajnie mi się z nim gada,

- Dobrze mała, ja już mykam na lekcje, spotkamy się po szkole przy sklepiku - Mówi mi puszczając mi oczko.

- Dobrze, do zobaczenia - odpowiadam mu, byłam taka szczęśliwa, że stałam i rozmyślałam o nim, o tym jaki on cudowny, o czym będziemy rozmawiać itp. Zapomniałam o szkole, o lekcjach. Odwracam się by iść do szkoły, gdy nagle ze szkoły wybiega Izka - Hej, hej! Zuzia co ty tu robisz? - krzyczy już z daleka. - Co ty, to on? to jego wina? hehe. - śmieje się, w sumie ma racje, to jego wina, sama zaczym się śmiać.

- Hahaha! Nie uwieżysz! zaprosił mnie na spotkanie, powiedział, że musimy porozmawiać. Jeju, on jest taki fajny, strasznie mi się podoba. - Byłam taka zachwycona nim, że nawet nie zauważyłam, że on stoi tóż za mną. - Cicho bądź głupia! - Krzyknęła Izka rozbawiona. - Czemu? jesteśmy przyjaciółki, mówimy sobie wszystko, prawda? - Pytam ją ze zdziwieniem. - Tam, tak ale hahha- nie może powstszymać śmiechu. - Ale? - pytam ją ze zdziwieniem.

- On stoi za tobą, spójż się ! - Odwracam się, a tu na prawdę on. On we własnej osobie. Szczęśliwy jakby wygrał grube miliony w totka. Zrobiło mi się wstyd, strasznie moco. - Hee..hee.heej..- mówię do niego zawstydzona, a zarazem wkurzona na Izkę, dlatego, że mi nie powiedziała, że on stoi za mną jak jej opowiadałam o relacjach z akcji przed szkołą. - No cześć mała! Na prawdę aż tak ci się podobam? Wiedziałem, że ci się troszkę podobam, ale aż tak? - pyta uśmiechnięty.

- Nie bądź taki, prooszę. Nawet nie wiesz jak jest mi wstyd, że to słyszałeś, haha - śmieję się sama z siebie.

- Dobrze, dobrze. Mamy łączone lekcje, i pani karze wam wracać już do szkoły, chodzmy już. - Mówi mi Daniel, po czym ruszamy do szkoły.

Po lekcjach zgodnie z umową czekałam na niego przy sklepiku, znów do mnie podszedł i mnie przytulił tak samo jak ostatnio. I znów te motyki..

- Cześć panienko - zwraca się do mnie po czym się uśmiecha.

- Witaj Daniel. - odpowiadam ściszonym głosem.

- Idziemy do samochodu? trochę zimno jest. - Mówi mi jakby się troszczył o mnie.

- Dobrze, chodźmy..