Miłość, emocje, uczucia, wszystko co nas podnosi i opuszcza!

Miałem ochotę na chwilę wyciszyć wszystkie swoje emocje. Wszystkie wygórowane uczucia, które przeze mnie przemawiały, ze szczególnością obmyślając plan wyrwania sobie serca i wyrzucenia je przez okno, byleby tylko przestało mnie tak cholernie kłuć w piersi.

Wiedziałem, że to o czym myślę jest egoistyczne, ponieważ ograniczało się tylko mocno do mnie. Ja ją kochałem, ona mnie nie. Była piękna, olśniewająca i zawsze robiła na mnie wrażenie, a ja starałem się jak tylko mogłem.

Ale to za mało.

To zdecydowanie za mało...

Znów się na tym przyłapałem.

PRZESTAŁEM TO KONTROLOWAĆ.

Ponownie spoglądałem na jej zmęczoną, z lekka pobladłą twarzyczkę. Była taka piękna i czarująca. Wszystko było w niej idealne, żadne niedoskonałości nie istniały. Nie istniały dla mnie. Ramię i nogi, za które mocno ją trzymałem, były niesamowicie delikatne i kruche w dotyku. Bałem się nawet pomyśleć co by się stało, gdybym ją upuścił.

Tak, to jest to.

Łzy cisnęły mi się do oczu, a ja mogłem jedynie patrzeć. Patrzeć jak pięknieje, wiedząc, że jest poza moim zasięgiem. Byłem w końcu dla niej nikim. Powiedzmy sobie szczerze - jakie szanse mógł mieć ktoś, kto stracił w ostatnich miesiącach wszystko, a ona... ona to wszystko miała. Była dla mnie kimś ważnym. Stała się dla mnie kimś więcej niż zwykłą nauczycielką. Pomogła mi pokonać klątwę, zawsze i wszędzie przy mnie była, gdy jej potrzebowałem.

Ale to nie to.

- Już za chwilę będziesz mogła odpocząć - szepnąłem przez zaciśnięte gardło, skręcając odruchowo w lewy korytarz, na końcu którego był jej pokój. Drzwi były lekko uchylone, jak miała to w zwyczaju robić Jasmine.

Czułem, że coś na mnie ciąży i bynajmniej nie była to ona.

To coś znajdowało się głębiej, we mnie.

Ogromne poczucie winy, żalu i niesprawiedliwości. Złości i smutku. Strachu i miłości. Dlaczego tak? Bo bałem się, że kiedyś ją stracę.

Gdy tylko dotarliśmy do pokoju Jasmine, w moje nozdrza od razu uderzył ten charakterystyczny zapach czekolady i wanilii, w którym się wręcz zakochałem. Ułożyłem Jasmine ostrożnie na łóżku, delikatnie strącając jej ręce z mojej szyi, zupełnie jakby bała się, że za chwilę wypadnie z dziesiątego piętra bloku. Uśmiechnąłem się tylko na tę myśl, i znalazłem gdzieś obok dość gruby koc, którym szczelnie ją okryłem.

Każdy normalny człowiek wyszedłby na moim miejscu lub też skorzystałby z okazji, aby chociaż jeden jedyny raz posmakować smaku jej ust. Jednak nie ja. Ja byłem inny, bardziej złożony. Zamiast zrobić cokolwiek, stałem w bezruchu, wyprostowany na baczność, nie spuszczając wzroku z jej okutej zmęczeniem twarzy.

Wiedziałem, że jeszcze moment i serce mi eksploduje.

Ach, dlaczego w takich sprawach nigdy to umysł nie może przemawiać?

Prychnąłem głucho.

Umysł albo gdzieś czmychnął, jak zresztą zawsze gdy był potrzebny, albo zwyczajnie podzielał w stu procentach zdanie swego sąsiada z dołu, zamkniętego w mojej klatce piersiowej.

Masz jedną szansę na milion. Pocałuj ją.

Nie, nie, nie...

Moja egoistyczność sięgnęłaby wtedy prawdziwego dna.

Odwróciłem się do okna, wypuszczając z siebie ogromne hausty powietrza. Pod spodem widniała cała posiadłość Casterlan jak okiem sięgnąć. Usychający ogród w tej jesiennej porze zdaje się, był odpowiednikiem moich uczuć. I to mega dosadnym.

Zacisnąłem mocniej usta, niemalże przegryzając wargę do krwi.

- Dobranoc, Jas - szepnąłem tylko na odchodne, decydując się na najgłupszy krok w moim życiu.

Już ruszyłem z miejsca.

Już mijałem jej łóżko.

Już czułem jak milion sztylecików wbija mi się w serce.

Już wiedziałem, że to się nie powtórzy.

- Zostań - usłyszałem niespodziewanie jej słaby głos z drugiego końca pokoju. Czy ja się aby nie przesłyszałem? Moje serce już nie wiedziało samo co ma robić. Obwiniać mnie o złudną nadzieję czy też o straconą szansę? - Proszę.

- Jasmine? Jas, będzie dobrze. Wyzdrowiejesz. Obiecuję ci to.

Mówiłem przez łzy. Ktoś, kto uczył mnie nowego życia, w tej chwili widział, słyszał i czuł jak płaczę. Czułem się głupio.

- Wiem, że... wyzdrowieję - mruknęła, przekręcając się ostrożnie z jednego boku na bok, aby móc lepiej na mnie spoglądać. Z tej odległości nie widziałem wyrazu jej twarzy, tylko dziki blask odbijający się w jej niebieskich oczach. - Jest mi zimno, a ten kocyk to za mało.

- Owh, no cóż. Nigdy nie spałaś pod niczym innym.

- Wiem... dlatego cię proszę... abyś został.

Zrozumiałem ze spooorym opóznieniem. Odetchnąłem pełną piersią, czując, że w jednej chwili wygrałem wszystko. Wygrałem całe życie, jeden moment, ją. Przede wszystkim - wygrałem ją!

- Jasmine, ale...

- Chodz tu. Proszę.

Nie trzeba mi było dwa razy powtarzać, ale ciężko mi było uwierzyć w magię tej chwili. Uczucia uniosły się ponad wszystko, ponad same serce.

Ostrożnie wspiąłem się na jej łóżko, a ona drżącą ręką uniosła kawałek kocyka. Delikatnie ułożyłem się obok niej, czując jej słaby oddech na swojej twarzy. Widziałem w jej oczach, że jest mi wdzięczna. Z oczu pociekła mi kolejna łza, ale tym razem widziała ją także ona. Ostrożnie przysunęła się do mnie jeszcze bliżej, tuląc głowę w ramieniu.

Drugą wolną ręką objąłem ją w całości, pozwalając by nasze ciała wzajemnie się ogrzewały w tę chłodnawą sobotnią noc.

Uczucie eksplodowało.

Coś, co mówiło mi, że ją kocham w tej chwili się nasiliło.

Oparłem głowę o jej skroń, wdychając niczym narkoman zapach jej ciała.

W końcu poczułem impuls. Chwila wystarczyła, abym ustami odszukał jej usta. Chciałem w tym jednym pocałunku przekazać jej wszystko, co do niej czułem. Z początku nawet lekko bałem się, że cały magiczny moment minie, jednak ona wtedy delikatnie przejechała palcami po moim policzku, odwzajemniając pocałunek z podobnym uczuciem.

A jej usta? Były tak delikatne, jak cała ona.

Potem całą noc obserwowałem jak usilnie próbuje mocniej się we mnie wtulić, osiągając już dawno maksimum. Widziałem żar w jej oczach, i czułem coś podobnego w swoich. Widziałem uczucie wymalowane na jej twarzy.

I wtedy zrozumiałem, że żyję już tylko dla niej.