Miłość wiersz Hansa Christiana Andersena z 2 tomu jego poezji pt. Fantazje i szkice z 1831 r.

Zobacz słońce tak czerwono płonie z miłości, że kładzie głowę na kolanach fali lecz któż zdoła opisać słowami że cała ziemia milczy w uwielbieniu tylko kwiaty kołyszą się na wietrze całując się w policzki. W zatoce gdzie rosną trzciny dwoje zakochanych kołysze się w łódce w morzu w oku i wysoko w błękicie w tych wszystkich trzech miejscach widać niebo z pewnością najwspanialsze jest niebo wyspy. To niebo ma najczystszy błękit gwiazdy są tam jak myśli, widzisz to wyraźnie w krainie duchów czując się dzieckiem i mężczyzną jednocześnie. Każda myśl o niebie jest stracona ale serce wciąż wierzy w swego stwórcę.