mistyka miski (zbiór ok. 100 grotesek, w pisaniu)

Rodowa choroba

Awdokia Simmonnowna nie miała ochoty na rutynową rozpacz. Akurat z zimną obojętnością poćwiartowała męża nr 5, gdy pierwszy z tych zabitych zaczął deptać po piętach.

Siedząc nad precyzyjnie poharatanymi szczątkami piątego małżonka (ale bez lewej stopy, która zaginęła, kiedy nieboszczyka ciągnęła do stawu), zachodziła w głowę, dlaczego zwała się Awdokia Simmonnowna. Dlaczego akurat teraz, na spóźnioną starość, uzmysłowiła sobie, jakie ma imię oraz nazwisko?

Żaden z pięciu zadźganych mężów ani tym bardziej ani jeden z czternastu otrutych kochanków nie nazywał się Simon, Simonow, Simoncew, Simonides, czy Sim. Nie znała też języków wschodniej Europy. Przerażała ją słowiańska fleksja. Raz jako dziecię kolegowała się na Copacabana z Polakiem, który udawał Czecha. Chełpliwie zachęcał ją, aby wymawiała spółgłoski środkowojęzykowe: ś, ź, ć, dź, ń. Nawet polubiła głoskę „ź”. Gdy jednak jeszcze bardziej dumnie powiedział, by powtórzyła zdanie: „W sieczce siedzą rozsierdzone, siorbiące ślimaki i się ślinią na widok siewnego siemienia, siana i siennika w sieni”, wtedy utopiła go, zwłoki zżarł rekin ludojad. Po Polaku (który koniec końcem okazał się Słowakiem) ostała się tylko skarpetka w żółte ciapki.

Pierwszy mąż nazywał się Ppannicc, zabiła go, nie dlatego, że dolarów miał w bród, ale nie chciał centa dać na kakao, ulubiony napój, który pijała z porcelanowej miski. Bogacz był ekstrawaganckim ekscentrykiem. Lubił brud. Hodował barany, które sam doglądał, wylewał gnojowicę, a mył się raz na tydzień, stale w poniedziałki.

Mąż nr 2 to von de paladyn Thhvvarennwaysteccerderr. Nazwisko tak skomplikowane, że małżonka nr 2 zakatrupiła w Bois de Boulogne. Trzeci mąż urodził się jako analfabeta, osobą niepiśmienną został do ostatnich swych dni, które skończył, gdy w miłosnym zapale wbiła mu szpadę w gardło. Pochodził z zacnego rodu analfabetów, którzy swoje stanowiska zawdzięczali reformom edukacyjnym, a mianowicie od prawieków kolejno, z dziada na wnuka, piastowali urząd ministra oświaty narodowej i powszechnej alfabetyzacji.

Czwarty mąż kochał ją ponad romantyczną miarę. Zazdrośnik, ale zarazem zachęcał do łamania przysięgi. Żyletką odcięła mu głowę. Piąty… Nie zasłużył na śmierć, a zwłaszcza na ugotowanie w kotle do prania odzieży. Każdy wszak powód dobry, aby zabić męża. Piąty więc został zamordowany bez przyczyny.

Gdy zaraz po pogrzebie postanowiła wpaść w standardową rozpacz po stracie nr 5, wtedy przypętał się zabity nr 1 i – jak wiadomo – zaczął deptać po piętach. Milcząco wracali znad stawu.

Wreszcie zatrzymał się, mianowicie, tak jak go zabiła, golusieńki, z dziurą w skroni. Nie obwijając w bawełnę, rzekł, że zapomniała o dwóch swoich mężach, nr 6 i nr 7. Zabiła ich nocą na Malediwach, gdyż pragnęła utrwalić emocje związane z utopieniem Słowaka, który udawał Polaka. Odpowiednio szósty i siódmy nazywali się Awdo oraz Seaman. „Ach, ach, Seaman, ach, biedniutki Awdo!” – użaliła się wdowa. – Awdo z głową w chmurach, ach, Seaman stale poza domem, przez dwa lata mieszkał na bezludnym cyplu nad oceanem”. Mąż nr 1, teraz jako zjawa, przypomniał swojej żywej małżonce, że imię i nazwisko Awdokia Simmonnowna utworzyła na pamiątkę zabitych Awdo i Seaman’ a. Nie po to jednak fatygował się aż zza grobu. Otóż, lata, jak to one, lecą, a Awdokia zaniża statystykę. W jej rodzie żony wpadają w specyficzną chorobę. Mordują mężów. Średnia wynosi 8, 04, podczas gdy ów wskaźnik w jej przypadku to zaledwie 7, 00.

Po tym napomnieniu Ppannicc rozwiał się w zadymce.

Z entuzjazmem Awdokia zadzwoniła do kandydata na męża nr 8. Prosząc go, by o pół roku wcześniej, właściwie jutro, pobrali się, włączyła jego ulubiony, oczywiście, Death Metal. Piła kakao, wyobrażała sobie, jak zamorduje męża nr 8, słuchając bełkotu wokalu, basu gitar oraz ciętych riffów.