Młodzi Tytani: Powrót do domu

Tekst pisany w 2019 na konkurs literacki; materiał oryginalny to kreskówka Teen Titans wraz z 5 sezonem (2003-2005) oraz nawiązania do serii komiksów o Teen Titans sprzed New 52 (m.in. The Judas Contract); typowy one-shot :).

***

Rachel pospiesznie pakowała potrzebne rzeczy do torebki, wymieniając w głowie listę przedmiotów, których nie mogła zapomnieć. Telefon, kluczyki do samochodu, klucze do mieszkania, tablet, teczka z dokumentami…

Zerknęła pospiesznie na zegarek zawieszony nad ścianą. Jeśli nie wyjdzie za dwie minuty, spóźni się na bardzo ważne spotkanie z klientem. Na to nie mogła sobie pozwolić.

Przystanęła na chwilę. Zlustrowała uważnie biurko i dopiero wtedy zorientowała się, że zapomniała kartki, na której spisała adres. Sięgając po świstek, potrąciła dłonią książkę, która z łoskotem upadła na podłogę. Kobieta mruknęła pod nosem przekleństwo, schylając się. Dopiero wtedy zauważyła pomiętą kopertę, która wypadła ze środka.

Rachel niedbale odłożyła książkę na biurko, chwyciła w dłonie kopertę i obejrzała ją z każdej strony. Plamy po kawie i tłuszczu wskazywały na niedbalstwo piszącego. W miejscu adresu naklejona była kartka z imieniem i nazwiskiem prawniczki. To oznaczało, że ktoś osobiście pofatygował się aż do kancelarii, by ją dostarczyć. Potrząsnęła kopertą, lecz ta nie wydała z siebie żadnego niepokojącego dźwięku. Skąd to się tu wzięło?

„Ciekawe”. – Sięgnęła po nożyk do otwierania korespondencji i płynnym ruchem rozcięła papier. Wyciągnęła ze środka złożoną na pół kartkę, równie czystą co opakowanie. Otworzyła list i oniemiała. Na papierze widniało tylko jedno słowo, złożone z liter wyciętych z różnych czasopism.

„Wiedźma”.

Co to, do diabła, miało być? Przygryzła wargę. Obróciła kartkę, lecz druga strona nie przyniosła jej żadnych odpowiedzi. Pogróżka, szantaż? A może coś innego? Na świecie istniała tylko jedna osoba, która kiedykolwiek zwróciła się tak do niej. Pytanie tylko, po co miałaby się odzywać po tylu latach? I to jeszcze w ten sposób?

Rachel westchnęła. Miała ważniejsze rzeczy na głowie niż jakieś dziecinne wycinanki. Wrzuciła list wraz z kopertą do torby, chwyciła płaszcz, poprawiła opadające na czoło włosy i pognała na kolejne spotkanie.

***

Zaparkowała samochód, przeklinając pod nosem cały świat. Dostała wyjątkowo zawiłą sprawę dotyczącą niejasnych transakcji z narażeniem zdrowia lub życia, co samo w sobie nie byłoby takie złe, gdyby pięć minut po spotkaniu recepcjonista nie zalał jej telefonu, a dodatkowo obcas w prawym bucie ulubionej pary czarnych szpilek odmówił posłuszeństwa, przez co drogę od pojazdu do wieżowca musiała przebyć boso. Oby tylko winda nie była zepsuta, bo zasuwać bez obuwia na dziesiąte piętro byłoby katorgą.

Mamrocząc o niesprawiedliwości i złośliwości rzeczy martwych, chwyciła torebkę, wysiadła z samochodu, wcisnęła guzik na pilocie i na czubkach palców podreptała w stronę drzwi wejściowych do wieżowca, by tylko nie poranić o nic stóp.

Ktoś przemknął obok niej. Nie zdążyła zobaczyć twarzy ukrytej pod kapturem. Poczuła mocne szarpnięcie paska na ramieniu, a do jej uszu doleciał trzask pękającej sprzączki. Właśnie została bezczelnie okradziona.

Chciała ruszyć w pogoń. Otworzyła usta. Nie zdążyła zrobić nic więcej, bo przed złodziejem jak spod ziemi wyrósł postawny mężczyzna. Zaskoczony przestępca odbił się od jego klatki piersiowej i zatoczył do tyłu. Nieznajomy natychmiast chwycił go za przedramię, obrócił i jednym płynnym ruchem przygwoździł do ziemi. Torebka wypadła z rąk złodzieja i poszybowała w stronę Rachel. Ta patrzyła zdumiona, jak ląduje prosto w jej dłoniach. Dopiero po chwili dotarło do niej, że właśnie przez przypadek użyła mocy. Wszystko wokół wydarzyło się tak szybko, że prawdopodobnie nikt nie zauważył tej magicznej sztuczki. Złodziej jęczał pod kolanem wbijanym mu w plecy, a nieznajomy dzwonił właśnie na policję. Wokół zaczęli gromadzić się gapie.

– Cholera jasna! Puszczaj mnie, świrze! Jestem niewinny! – wrzeszczał przestępca, próbując się wyrwać.

Mężczyzna pozostawał nieugięty i tylko mocniej docisnął go do podłoża, aż ten jęknął przeciągle i zaczął błagać o litość. Kobieta automatycznie odgarnęła opadające jej na czoło włosy i niepewnie podeszła do nieznajomego. Przypominał jej kogoś, jednak nie potrafiła sobie przypomnieć kogo lub gdzie mogła go wcześniej spotkać.

– Dobrze, zrozumiałem. – Zakończył połączenie i podniósł wzrok na Rachel. – Nic się pani nie stało?

– Nie, jestem cała. Dziękuję – wydukała i uśmiechnęła się lekko w podzięce. – Gdyby się pan tak nagle nie zjawił…

– Nie ma za co, cała przyjemność po mojej stronie. – Puścił do niej oczko, co ją zaskoczyło. Facet właśnie położył opryszka jednym ruchem i zachowywał się tak, jakby był to dla niego chleb powszedni. Kim był ten człowiek?

– Dziękuję – powtórzyła, nie wiedząc, co mogłaby dodać.

– Puszczaj mnie, powiedziałem! Nie macie na mnie dowodów! Spotkamy się w sądzie! – wrzeszczał pojmany. Przez ciągłe szamotanie się z głowy spadł mu kaptur.

Rachel ze zdziwieniem zauważyła, że niedoszły złodziej nie mógł mieć więcej jak dwadzieścia lat. Biła od niego bardzo negatywna energia pomieszana z zawodem i wstydem. Kobieta zmarszczyła brwi. Już dawno nie wyczuwała od nikogo tak silnych emocji.

Na miejsce zdarzenia przyjechał radiowóz, z którego wyskoczyło dwóch policjantów. Mężczyzna przestał przyduszać złodzieja, za to obie jego ręce cały czas trzymał skrzyżowane na plecach w mocnym uścisku.

– No, gagatku, to się doigrałeś – mruknął, podnosząc krztuszącego się przeciwnika do pionu.

– Pan go zna? – spytała zaskoczona Rachel. Machinalnie odgarnęła za ucho krótkie, czarne włosy, które ciągle pchały się jej do oczu.

– Jestem prywatnym detektywem. Śledziłem tego chłopaczka na polecenie jego matki, która chciała się dowiedzieć, skąd młodego stać na nowe, drogie rzeczy, skoro nie pracuje – wyjaśnił.

– To jest ten złodziej? – spytał dla pewności wyższy funkcjonariusz. Gdy otrzymał odpowiedź twierdzącą, sięgnął po kajdanki. Zakuł go i zaprowadził do radiowozu, podczas gdy jego towarzysz uścisnął dłoń uśmiechniętemu od ucha do ucha mężczyźnie.

– Dobra robota, Grayson. Pamiętaj, że jesteśmy umówieni na piątek.

Rachel poczuła, jakby ktoś właśnie zdzielił ją przez łeb tępym narzędziem. Panowie jeszcze przez chwilę rozmawiali, ale do niej nie docierało ani jedno słowo. Po głowie tłukło się jej wypowiedziane wcześniej nazwisko. To dlatego wydawał się jej taki znajomy. Tylko co on tu robił? Przecież tuż po ślubie razem z Kory opuścili planetę…

Bezwiednie zrobiła krok w przód, przykładając zimną dłoń do czoła. Kręciło się jej w głowie. W uszach dźwięczało nazwisko mężczyzny.

– Wszystko dobrze? – Grayson znów pospieszył na ratunek, na wszelki wypadek wyciągając ręce w jej stronę.

Niechcący musnął dłonią jej przedramię, a ją błyskawicznie zalały jego wspomnienia, lęki i emocje. Oszołomiona, zamrugała kilka razy i na wszelki wypadek uszczypnęła się dyskretnie w ramię. Ale jak? Co on tu, do cholery, robił?

– Pomóc pani usiąść? Chce pani wody? – dotarło do niej jak przez mgłę.

Pokiwała powoli głową, ściskając mocniej torebkę. Wcześniejsze wykorzystanie mocy dawało o sobie znać, mącąc myśli i wywołując potworny ból. Czarowanie bez czakry przy sobie było bardzo głupim pomysłem, nawet jeśli odbyło się przez przypadek. Ostatni raz coś takiego czuła, gdy ojciec wypalił na niej demoniczne znaki zaklęcia.

Z pomocą Graysona usiadła na pobliskiej ławce. Wygrzebała z torebki tabletki przeciwbólowe i połknęła od razu dwie, powątpiewając, by zwykły paracetamol poradził coś na magiczne dolegliwości. Uśmiechnęła się słabo i zaprzeczyła ruchem głowy, gdy Grayson zaproponował wezwanie karetki.

– To pewnie tylko reakcja na stres, adrenalina ze mnie zeszła – mruknęła słabo.

– Proszę tu chwilę poczekać. – Facet na chwilę gdzieś zniknął, a po dwóch minutach już podsuwał pod nos Rachel butelkę wody. Przyjęła ją z wdzięcznością.

Pijąc małymi łyczkami, kątem oka co chwilę zerkała na starego znajomego. Jakim cudem nie poznała go wcześniej? Muskularne, wyrzeźbione latami treningów ciało atlety, prosta szczęka, lekko przekrzywiony nos, który złamał podczas jednej z potyczek z Wilsonem, i ta wieczna troska o cały świat, malująca się w oczach koloru nieba. Rachel zastanawiała się, czy ją rozpoznał. A jeśli tak, to dlaczego nic nie mówił? Czy powinna coś powiedzieć?

Opróżniła całą butelkę i westchnęła głośno. Jej myśli powoli się klarowały, a ból przestał przybierać na sile.

– Już mi lepiej, dziękuję. – Wzięła kilka głębokich wdechów. – Naprawdę, bez pana ten dzień byłby straszny.

Wyszczerzył śnieżnobiałe zęby w szczerym uśmiechu.

– Cieszę się, że mogłem pomóc – odparł wesołym tonem, przejmując pustą butelkę i wrzucając ją do stojącego obok kosza na śmieci.

– Jeśli mogę się panu jakoś za to wszystko odwdzięczyć… – Sięgnęła do torebki po portfel, lecz Grayson powstrzymał ją ruchem dłoni.

– Proszę się nie przejmować, wykonywałem tylko swoją pracę. Wystarczającą dla mnie zapłatą jest fakt, że udało mi się złapać przestępcę na gorącym uczynku.

Nie mogła nie odwzajemnić jego uśmiechu.

– Nigdy się nie zmienisz, co? – Dopiero zaskoczony wzrok rozmówcy uświadomił jej, jaką głupotę palnęła.

Przyglądał się jej uważnie przez dłuższą chwilę, po czym nagle podniósł dłoń i zaczął machać w powietrzu palcem, jakby rysował deltoid na wysokości czoła kobiety.

– Rachel…?

***

– No, to sporo wyjaśnia. – Splotła dłonie na piersiach, stając przy oknie.

Roztaczał się z niego widok na kilka pobliskich sklepów, pustawą o tej porze plażę, morze i – co najważniejsze – wyspę, na której kiedyś stała ich stara baza w kształcie litery T. Jakiś czas temu miasto postanowiło zburzyć kilka górnych pięter, czyniąc z niej wieżowiec. Z tego, co słyszała, na parterze otworzono muzeum poświęcone całej grupie i ich przygodom związanym ze zwalczaniem przestępczości. Nigdy nie miała okazji się tam wybrać, choć obiecywała sobie w każdą niedzielę, że w końcu je odwiedzi.

Zachodzące promienie słoneczne odbijały się od leniwie falującej wody. Kilka ptaków przeleciało nad ostatnimi plażowiczami.

– A, to. – Uśmiechnął się, rzucając skórzaną kurtkę na oparcie kanapy. Rachel odwróciła się w jego stronę. – To tylko tymczasowe. Czynsz jest absurdalnie wysoki, ale warto było.

– Nie wolałeś poszukać czegoś tam? – Stuknęła palcem w szybę. Pokręcił przecząco głową.

– Uwierz mi, chciałem, ale poza muzeum zrobili tam tylko biura. Piętro mieszkalne już dawno poszło do kasacji. – Przeciągnął się i podszedł do aneksu kuchennego. – Kawy?

– Pytasz, jakbyś mnie nie znał.

Pstryknął czajnik. Richard wyjął z szafki dwa nijakie, białe kubki.

– Na jak długo zostajesz? Od jak dawna jesteś w mieście?

– Od jakichś dwóch, może trzech tygodni. – Zaczął szperać po szufladach w poszukiwaniu herbaty. – A mam tu siedzieć jeszcze przynajmniej przez kolejne trzy. Mam tylko czarną, może być?

– Pewnie. Bez cukru. – Przysiadła na szarym fotelu, rozglądając się wokół.

Mieszkanie było utrzymane we względnym porządku. Wyglądało na nowoczesne i schludne dzięki szarym i białym barwom oraz przewadze szkła i metalu wśród mebli. Jedynym kolorowym akcentem w salonie połączonym z niewielką kuchnią było drzewko bonsai na komodzie. Obok niego stała niepasująca przez swoją plastikową, wściekle czerwoną oprawę ramka na zdjęcia. Zaciekawiona Rachel podeszła bliżej i uśmiechnęła się. Zdjęcie przedstawiało Richarda, kobietę o ognistych włosach i brzoskwiniowej skórze oraz dziewczynkę. Trzymana na rękach przez tatę brunetka próbowała ukraść srebrną koronę z zielonym kamieniem z głowy roześmianej kobiety.

Syk czajnika ucichł. Richard zalał herbatę, pozbył się torebek i przeniósł kubki na stolik do kawy.

– Dobry dziadzio Bruce zrobił nam to zdjęcie, kiedy wpadł do nas na wakacje – objaśnił, opadając na kanapę.

Rachel odwróciła się do niego, a jej twarz rozjaśnił delikatny uśmiech.

– Twoja córka rośnie jak na drożdżach. Ile ma już lat? – Zajęła miejsce na fotelu i chwyciła kubek. Pociągnęła łyk, nie zważając na to, że poparzyła sobie wargi. Skrzywiła się lekko. Herbata ekspresowa to jednak nie to samo…

– No wybacz, nie mam niestety dostępu do twoich ziółek. Młodej stuknie w tym roku równe pięć lat. – Puścił do niej oko, jakby czytał jej w myślach. A może po prostu zrobiła się przez te lata aż tak przewidywalna?

Uśmiechnęła się pod nosem, bezwiednie głaszcząc stopami puchaty dywan. Richard niespodziewanie poderwał się z fotela.

– Ale ze mnie gospodarz! Chcesz coś na ząb?

– Nie, dziękuję.

Mimo to popędził do kuchni, by po chwili przynieść dwie miski z przekąskami.

– I tak dostaniesz. A teraz opowiadaj, co u ciebie. Co robiłaś przez te wszystkie lata? – rzucił, rozstawiając chipsy i mieszankę słonych krakersów.

– W sumie nic wielkiego. – Wzruszyła ramionami, pociągając kolejny łyk herbaty. Od niechcenia sięgnęła do pierwszej miski z brzegu. – Po tym, jak drużyna się rozpadła, trochę zajęło mi dojście do siebie. Jak już się pozbierałam, zaczęłam uczyć się dzień i noc. Dobrze, że Donna się mną zaopiekowała, pomogła mi… jakby to powiedzieć… pozałatwiać pewne techniczne sprawy, żebym mogła ukończyć liceum. Dostałam się na studia, skończyłam je, potem przez chwilę pracowałam w różnych kancelariach, aż w końcu otworzyłam swoją. – Rzuciła mu znad kubka badawcze spojrzenie. Wyglądał na zrelaksowanego.

– No tak, musiało ci być w końcu ciężko po tym, co zrobił Gar… – urwał w połowie zdania. – Przepraszam. Nie powinienem był o nim wspominać.

Pokręciła głową.

– Nic się nie stało. Garfielda już sobie przepracowałam.

– To znaczy? – zapytał zaciekawiony, po czym wepchnął sobie do ust garść chipsów. Czasem potrafił zachowywać się jak nastolatek.

– A co ma znaczyć? – Znowu wzruszyła ramionami, podciągając kolana pod podbródek. – Gar był dla mnie dobrym znajomym, bo nawet przyjacielem bym go za bardzo nie nazwała. Pamiętasz, co się działo, kiedy nagle stwierdził, że widział Tarę? Że tak po prostu zobaczył na ulicy laskę, która od kilku dobrych lat stała zamieniona w kamień w jakiejś jaskini?

– Wziął i zniknął.

– No właśnie. Ona go wmaglowała w jakieś straszne rzeczy, całe dnie jak nie chodził pijany, to przyłaził do mnie błagać o pieniądze, bo Tara była zadłużona u kogoś na gigantyczne sumy. Na początku pomagałam, bo myślałam, że on sam z siebie w te kłopoty wpadł. Jak się dowiedziałam, że całą kasę przewala na nią, to kazałam mu iść do diabła. Pieniądze się skończyły, to i nagle wielka miłość wyparowała, a Tara zniknęła z dnia na dzień. – Pociągnęła spory łyk herbaty, wbijając wzrok w okno, byleby tylko nie patrzeć na Graysona. Odchrząknęła, próbując nie stracić nad sobą panowania.

– I co?

– I nic. Wpadł pod ciężarówkę. Została po nim rozbita butelka wódki i potłuczone okulary przeciwsłoneczne. – Wzruszyła ramionami, odgarniając włosy z twarzy. W tym momencie była wdzięczna wychowującym ją mnichom, że nie pozwalali jej nigdy okazywać emocji. – Gdyby nie to, że po rozpadzie drużyny zrezygnowałam z wykorzystywania mocy, pewnie szybciej bym wyczuła, co się święci. A tak to Tara zdążyła go oskubać i zniknąć. Resztę historii już znasz.

Oboje siedzieli przez chwilę w ciszy.

– Przepraszam, Rachel, nie wiedziałem. – Richard położył dłoń na jej ramieniu w geście wsparcia. Spojrzała tylko na niego. Po chwili kiwnęła głową i strąciła jego rękę.

– Nie masz mnie za co przepraszać. To było dawno temu. Miło było w końcu się wygadać, to wszystko. – Znów wzruszyła ramionami, jakby próbując sama przed sobą umniejszyć powagę całej sytuacji. Jej uwadze nie uszły zmarszczone brwi Richarda. – Powiedz mi lepiej, dlaczego tak właściwie cię tu przywiało. Raczej nie ściągaliby cię z innej planety, żeby złapać jakiegoś kradnącego dzieciaka.

– Nie, to była tylko robota na boku, tak przy okazji. – Pochylił się do przodu i przez chwilę w zamyśleniu stukał palcami w blat stolika. W końcu podniósł się z kanapy i podszedł do komody. Odsunął szufladę i po chwili przeszukiwania jej wyjął ze środka plik dokumentów. Położył je na stole przed Rachel. Posłała mu zdziwione spojrzenie.

– Jakiś czas temu znów uaktywnił się Slade. Bruce dał mi znać, że szykuje się coś poważniejszego, zaczęły się kradzieże bardzo… specyficznych przedmiotów. Moim celem było namierzenie jego działań na terenie tego miasta i dokładniejsze zbadanie sprawy.

Kobieta pochyliła się nad dokumentami. Stare papiery dotyczące obu przestępców sprzed kilkunastu lat, akta Tary, wycinki z gazet…

– Nie bardzo rozumiem, po co mi to pokazujesz – wyznała po chwili, odkładając plik kartek na stos dokumentów.

Richard przysiadł na podłokietniku fotela i pochylił się do przodu. Porozkładał papiery na stole w odpowiedniej kolejności.

– Tam masz kradzież chipu z laboratorium, tu spis przedmiotów, które zniknęły z muzeum kamieni szlachetnych po ostatnim trzęsieniu ziemi, a tam zgłoszenia dotyczące niepokojącego zachowania w pobliżu lokalnych jaskiń – mówiąc, wskazywał kolejne dokumenty. – Podejrzewamy, że Wilson przywrócił Tarze pamięć sprzed zamiany jej w kamień i razem będą próbowali zemścić się na byłych członkach drużyny.

– Kto by pomyślał, że blondyna wróci do Slade’a – sarknęła, uważnie wczytując się we wskazane teksty. – Przecież to nie ma sensu. Wilson już dawno temu się zemścił, jak nam mojego ojca na łby ściągnął, a Tara przecież… – Nagle zesztywniała. Niepewnie sięgnęła do swojej torebki.

– Coś się stało? – Richard spojrzał na nią uważnie. W jego głosie można było odczuć troskę.

– Dostałam to dzisiaj. Myślałam najpierw, że to ktoś, kogo pomogłam kiedyś wsadzić za kratki, ale teraz… – Podała mu wymiętą, lekko nadpaloną kartkę. Z liter wyciętych z różnych czasopism i artykułów układał się bardzo wymowny napis o treści: „Wiedźma”. Richard obejrzał świstek z każdej strony.

– Pozwolisz, że to zatrzymam? Podrzucę to znajomym z komisariatu, może kryminolog da radę coś z tego więcej wyciągnąć. Myślisz, że to oni? – Złożył kartę wpół i wsunął ją do kieszeni spodni. Rachel niepewnie pokiwała głową.

– Tylko jedna osoba w moim życiu zwracała się do mnie per „wiedźmo”. – Uchwyciła jego wzrok. – Wiem, że to dziwne, ale tylko Tara mnie tak nazwała. Ten jeden raz, gdy próbowała nas wszystkich pogrzebać żywcem.

– Rozumiem – mruknął, pocierając w zamyśleniu podbródek. – W takim razie trzeba będzie ostrzec resztę. Albo lepiej – dopaść ich, zanim komukolwiek zdążą coś zrobić. – Spojrzał na nią wyczekująco.

– Jeśli myślisz, że znowu wbiję się w trykot i nakleję sobie czakrę na czoło… – zaczęła, ale ten zaprzeczył ruchem głowy.

– Nie, nie o to mi chodzi. Sama kiedyś powiedziałaś, że w normalnym życiu jesteśmy w stanie pomagać równie skutecznie, jak gdybyśmy biegali jako superbohaterowie po dachach. – Wyciągnął w jej stronę dłoń. – Proponuję współpracę. Prawniczka i detektyw. Co ty na to?

Przez chwilę przyglądała się jego ręce. W końcu ją uścisnęła, kiwając głową.

– Wchodzę w to.

***

Zapięła pas i poprawiła blond włosy, przeglądając się uważnie w lustrze. Czadowo było osiągnąć pełnoletniość i nie postarzeć się z wyglądu nawet o jeden dzień. Uśmiechnęła się do własnego odbicia. W końcu, po tylu latach, znów będzie mogła pokazać tym cholernym trutniom, gdzie ich miejsce. Może tym razem świat nareszcie zrozumie, że superbohaterowie to pomylony koncept.

Sięgnęła po leżącą na stole paczkę papierosów i odpaliła jednego z nich. Zaciągnęła się dymem i przewróciła oczami. Te niedorajdy nawet nie zdawały sobie sprawy z tego, co mogły osiągnąć, zwłaszcza Rachel. Laska była córką demona, a zamiast podbijać Wszechświat, kisiła się w kancelarii. Co za brak ambicji.

– Gotowa? – Slade wszedł do pokoju, zakładając rękawice.

– Zawsze. – Zaciągnęła się po raz ostatni dymem i wrzuciła resztkę papierosa do papierośnicy. Sięgnęła po leżący na stole komunikator, który lata temu otrzymała od Gara „tak na wszelki wypadek”. Po odpowiednim podłączeniu kilku kabli i godzinach pracy nad oprogramowaniem przestępcy uzyskali dostęp do starego satelity, którego drużyna przez pewien czas używała. Dzięki temu Tara mogła podziwiać dwie małe, czerwone kropki na mapie miasta, które razem zmierzały w stronę ich zasadzki.

– Pamiętaj, masz ich ogłuszyć, nie zabić. – Spojrzał na nią karcąco. – Mam nadzieję, że tym razem nie poniosą cię emocje.

Machnęła tylko dłonią w powietrzu.

– Przesadzasz. – Podeszła do niego, próbując dać mu prztyczka w nos, lecz ten chwycił jej dłoń, nim zdążyła go dosięgnąć. – Czym tym się przejmujesz? Wszystko jest przygotowane, wymyśliłeś plan na każdą możliwą sytuację. Nie są dla nas żadnym zagrożeniem. – Prychnęła z wyższością. Zamiast wyrwać rękę z uścisku, pogłaskała mężczyznę po zarośniętym policzku.

– Powtarzałem to już wiele razy: nie doceniasz ich. – Nie spuszczał wzroku z jej twarzy. – Są wyszkoleni, a ty sama spędziłaś kilka lat pod skałą. Siły są bardzo wyrównane.

– Proszę cię! – Roześmiała się. W nagrodę za dobry żart cmoknęła Slade’a w policzek. – To są przy mnie dupy wołowe i doskonale o tym wiesz.

– Jak uważasz. Pamiętaj, że nie będą sami. – Odsunął ją od siebie. Nasunął na twarz maskę, którą przed godziną skradł z muzeum poświęconemu Tytanom.

– O, już się chwalisz swoją zdobyczą? A co z tym całym „siedzimy cicho i nie zwracamy na siebie uwagi”? – sarknęła. Z przyzwyczajenia sięgnęła po kolejnego papierosa, przy okazji zerkając na ekran żółto-czarnego urządzenia. Według komunikatora mieli jeszcze jakieś niecałe dziesięć minut, zanim będa musieli ruszyć do walki.

– Zaufaj mi, to przemyślany ruch.

Nad głowami usłyszeli ciężkie kroki. Policja dopiero kończyła przeczesywać teren. Zapewne nie spodziewali się, że złodzieje przez cały ten czas przebywali na miejscu zdarzenia.

– Tak panikowałeś, żeby się nie wychylać. Równie dobrze zamiast liściku mogłam w takim razie od razu posłać wiedźmę do piachu. – Zaciągnęła się dymem.

– O czym ty mówisz? – Slade podszedł do niej powoli, zaciskając i rozluźniając rytmicznie palce prawej dłoni. Już jakiś czas temu zauważyła u niego ten tik nerwowy. Wzruszyła ramionami.

– Wysłałam Rachel małą przesyłkę, tak dla podniesienia ciśnienia. – Wydmuchała dym prosto w jego twarz.

Slade zareagował błyskawicznie. Chwycił szyję kobiety tak mocno, że zapalony papieros wypadł jej z ust. Slade uniósł ją kilka centymetrów nad podłogę. Zaskoczona zaczęła okładać go pięściami.

– Módl się, żeby ten wybryk nie wpłynął na naszą akcję, bo inaczej najbliższa godzina będzie ostatnią, jaką przeżyjesz – wycedził przez zaciśnięte zęby. Kobieta wierzgała nogami, krztusząc się.

W końcu jej dłonie zajaśniały słabym, żółtym światłem. Kawałek posadzki oderwał się od ziemi i poszybował w stronę mężczyzny. Ten odchylił się na bok. Jednocześnie poluźnił uścisk.

Tara upadła na podłogę, ciężko oddychając. Krztusiła się przez chwilę, rozmasowując szyję i próbując nabrać powietrza.

– Pamiętasz, co się stało, gdy wypełzłaś jak robak spod skały? Płaszczyłaś się przede mną i błagałaś, bym cię przyjął do siebie. Chciałaś, bym usunął ci pamięć o twojej przeszłości i pozostawił tylko nienawiść do naszych wrogów. W zamian za to obiecałaś mi bezwzględne posłuszeństwo. – Przykucnął przy niej, chwycił ją za podbródek i spojrzał w przestraszone oczy. – Nie zapominaj, dlaczego w ogóle pozwoliłem ci wrócić. Nie spieprz tego, o co sama tak długo walczyłaś.

Tara karnie spuściła wzrok, pociągając nosem. Slade miał rację. Jak zwykle miał rację. Obiecała mu to.

– Przepraszam – wydusiła w końcu. W odpowiedzi otrzymała pocałunek w czoło.

– Dobra dziewczynka. A teraz się zbieraj.

Po chwili usłyszała odgłos zamykanych drzwi. Dopiero wtedy odważyła się podnieść wzrok. Została w pomieszczeniu sama.

Niepewnie podniosła się na nogi i stanęła przy stole. Spojrzała na komunikator i przetarła oczy. Dick i Rachel właśnie dotarli na miejsce.

***

– Dlaczego w sumie nie założysz jej z powrotem? Twoje mocy mogłyby nam bardzo ułatwić sprawę. – Dick wskazał podbródkiem czakrę, którą kobieta obracała w dłoniach. Siedzieli właśnie w samochodzie mężczyzny, zmierzając w stronę swojej starej bazy. Przed niecałą godziną ktoś napadł na muzeum mieszczące się w wieży T. Policja szybko doszła do wniosku, że pomoc Graysona może okazać się w tej sprawie nieoceniona. W końcu to on zarządzał budową wszystkich tajnych przejść i skrytek w budynku jeszcze za czasów działania drużyny.

– Już dawno nie bawiłam się w magię. Takie nagłe skupienie nagromadzonej mocy mogłoby się dla nas źle skończyć. – Rachel uważnie przyglądała się trzymanemu w dłoniach kamyczkowi, zastanawiając się, czy to właśnie tej nocy znów będzie musiała skorzystać z jego pomocy. Niewielki rubin w kształcie deltoidu wyglądał bardzo niepozornie. To za jego pomocą Rachel przez lata koncentrowała swoją moc, dzięki której potrafiła teleportować się z miejsca na miejsce, latać czy używać telekinezy. Postanowiła z nich zrezygnować po rozpadzie drużyny, by móc w końcu spróbować żyć jak normalny człowiek. Z sentymentu trzymała go zawsze w szczelnie zamkniętym pudełku po pierścionku zaręczynowym, które nosiła przy sobie. – Poza tym wydaje mi się podejrzane, że z wieży pełnej elektronicznych cudeniek zniknęła tylko stara, rozwalona maska. Podejrzewam, że Tara i Slade specjalnie chcieli nas tam ściągnąć. Jeżeli ta pogróżka została rzeczywiście wysłana przez Tarę, to znak, że nas obserwowali i wiedzą, że od dawna nie korzystałam z mocy. W takim wypadku wolę, by do ostatniej chwili uważali mnie za słabą, durną prawniczkę, która nie potrafi się bronić.

Dick uśmiechnął się pod nosem.

– To bardzo pokrętna logika, ale niech ci będzie. – Skręcili na most prowadzący do wieży. – Na pewno oboje musimy być przygotowani na walkę. Mam nadzieję, że coś tam z naszych treningów jeszcze pamiętasz.

– To jak jazda na rowerze. Takich rzeczy się nie zapomina. – Posłała mu lekki uśmiech. – Plus jadę na misję z wyszkolonym policjantem, detektywem i bohaterem. Raczej nie mam się czego obawiać.

– Wiadomo. – Puścił do niej perskie oko. Po kilku minutach dotarli na miejsce. Grayson zaparkował samochód na świeżo wybudowanym parkingu, który kiedyś był polem treningowym z przeszkodami. Zgasił silnik i odetchnął głęboko.

– Trochę dziwnie znowu się tu znaleźć po tylu latach – wyznał, przyglądając się budynkowi przez szybę pojazdu. W ogromnych oknach odbijał się blask wschodzącego księżyca i policyjnych kogutów. – To w pewnym sensie taki symboliczny powrót do domu dla mnie.

Rachel poklepała go po dłoni.

– Chodź, idziemy zaprowadzić porządek w tym naszym domu.

Na te słowa Grayson wyszczerzył zęby i jednym susem wyskoczył z samochodu. Kobieta wywróciła oczami i również opuściła pojazd, wrzucając czakrę do kieszeni. Nigdy w końcu nie wiadomo, kiedy może się przydać, prawda?

Oboje przeszli przez duży parking, wymijając kilka policyjnych samochodów i karetkę, po czym weszli do budynku. Jedyną zmianą w wielkim i przestronnym holu było kilka kas, położonych tuż przy wejściu do windy. Gdyby nie cała ta sytuacja, Rachel może i by się wzruszyła na ten widok. W końcu to tutaj łatała nogę Garfielda, a później zaatakował ich Rój...

Od razu przybiegł do nich jeden z mundurowych, wyraźnie zadowolony z ich przybycia.

– Dobrze, że pan jest, panie Grayson. – Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie. – Pani Roth, jak mniemam? – Skłonił głowę w jej stronę. – Proszę za mną, pani kapitan już na was czeka.

– Dziękujemy – rzucił Richard i cała trójka ruszyła w stronę windy. Po drodze policjant zaznajomił ich ze sprawą – muzeum zostało obrabowane około godziny jedenastej, kiedy wszyscy pracownicy opuścili już budynek. Na miejscu był tylko jeden ochroniarz, którego znaleziono nieprzytomnego w holu. Nagrania z kamer zarejestrowały dwóch włamywaczy.

– Nie wiemy, w jaki sposób dostali się do środka. Musieli zhakować alarmy. Nie wiemy też, w jaki sposób uciekli. Po prostu na obrazie z jednej z kamer kradną, a na kolejnej już ich nie ma. – Winda piknęła, drzwi otworzyły się i policjant wyszedł na korytarz. Rachel i Dick wymienili ze sobą porozumiewawcze spojrzenie. Slade i Tara prawdopodobnie wciąż byli w wieży.

W końcu dotarli do pomieszczenia, które kiedyś służyło drużynie za salon, kuchnię i miejsce spotkań. Kobieta z pewnym zdziwieniem zauważyła, że poza kilkoma gablotami z eksponatami upamiętniającymi drużynę niewiele się zmieniło. No, może tylko to, że w końcu zlew nie był zawalony toną brudnych naczyń.

Przy okrągłym stole, ustawionym naprzeciwko wielkiego ekranu, pracowało kilku policjantów. Kobieta w mundurze zdradzającym rangę kapitana na widok gości oderwała się na chwilę od pracy. Rzuciła kilka słów do swoich współpracowników, którzy natychmiast udali się wykonać polecone im zadania.

– Dobrze was znowu widzieć. Szkoda tylko, że w takich okolicznościach – usłyszeli zamiast powitania. Na te słowa zdziwiony Richard przystanął na chwilę. Rachel, która doskonale wiedziała, kto ostatnio otrzymał stanowisko kapitana, uśmiechnęła się pod nosem na widok zaskoczonego przyjaciela. Policjantka zdjęła z głowy czapkę, zasłaniającą do tej pory twarz, po czym uśmiechnęła się promiennie do przybyszów. Na jej ramiona posypały się czarne, kręcone włosy.

– No cześć, Cudowny Chłopcze. Widzę, że wróciłeś na stare śmieci.

– D...Donna? – wydukał zdziwiony Richard. Kiedy kobieta kiwnęła twierdząco głową, Grayson rzucił się jej w ramiona. Rachel z odpowiedniej odległości obserwowała to wylewne powitanie, pełne przytulania i śmiechu. Ta dwójka tak już po prostu miała.

Po kilku minutach przyjaciele opanowali swoją radość z ponownego spotkania na tyle, by móc w końcu skupić się na tym, po co wszyscy przyjechali.

– Ochroniarz twierdzi, że nic nie widział, usłyszał tylko hałas, poszedł go sprawdzić, dostał w głowę i na tym się skończyło. – Donna przeczesała włosy palcami, siadając na krześle. Wystukała kilka przycisków na klawiaturze i po chwili za jej plecami ukazał się zapis z monitoringu. – Mamy tylko tyle.

Rachel i Dick zajęli miejsca naprzeciwko niej. Ekran został podzielony na cztery części, a na każdej z nich wyświetlał się obraz z innej kamery – trzy umieszczone były w pomieszczeniu z eksponatami, a czwarta nagrywała jedyne drzwi wyjściowe.

Wszyscy skupili się na nagraniu. Przez pierwsze dziesięć sekund nic się nie działo. Później w pomieszczeniu pojawił się dym, który bardzo szybko zasłonił pole widzenia kamery. Na innym ujęciu Dick dostrzegł zarysy dwóch postaci – jedna z nich kombinowała coś przy panelu wejściowym, a druga czekała. Gdy otrzymała znak od tej pierwszej, zbiła szybę w gablocie i ukradła maskę. Postaci znów zanurzyły się w dymie, którego ciągle przybywało. Niespodziewanie w trzecim ujęciu na chwilę mignęła czyjaś twarz. Kamera zdążyła uchwycić tylko szczękę zamaskowanego przestępcy, który specjalnie podwinął materiałową maskę, by pokazać widzom język. Tuż po tym występie kamera została zbita.

– Tara – mruknął Dick.

Donna posłała mu zdziwione spojrzenie.

– Poznałeś ją po języku?

– Drzwi cały czas pozostały zamknięte – zauważyła Rachel, splatając ręce na piersiach.

– Sprawdzaliście rury wentylacyjne? – spytał Richard, choć spodziewał się odpowiedzi.

– Tak, chociaż jedyna kratka wentylacyjna w pokoju była nienaruszona. W środku też nie znaleźliśmy żadnych śladów. – Donna wyłączyła ekran i spojrzała to na jedno, to na drugie. – Podejrzewam, że gdzieś tam jest ukryte wejście, ale moi ludzie nie potrafili go znaleźć. Tylko ty miałeś dostęp do dokładnych planów budynku.

– Spaliłem je lata temu, by ktoś ich nie dopadł – wyjaśnił Grayson, przysuwając sobie pod nos dokumenty zgromadzone przez Donnę.

– Co za paranoik. – Rachel z westchnieniem odchyliła się na oparciu.

– Słuchajcie, sprawa ma się w ten sposób. – Donna splotła palce dłoni. – Jeśli to naprawdę była Tara, a jej towarzyszem Slade, to mamy do czynienia z psychopatką i wyszkolonym najemnikiem. Mam związane ręce, moi ludzie sobie z nimi nie poradzą. Dopóki też nie będziemy mieć absolutnej pewności, że ta dwójka cały czas jest na terenie wieży, nie mogę wezwać sił specjalnych. Możemy to rozwiązać w ten sposób, że zamykam sprawę ze względu na brak poszlak, zabieram swoich, a wy nieoficjalnie zostajecie na miejscu i kontynuujecie poszukiwania.

– Nie wiem, czy to najlepszy pomysł – zaczęła Rachel, odgarniając włosy z twarzy. – Jak znam życie Dick pewnie trenował, ale ja ostatni raz biłam się jakieś siedem, osiem lat temu? Z magii też zrezygnowałam. Gdybym teraz spróbowała jej użyć, to w najlepszym przypadku straciłabym przytomność po użyciu telekinezy na kubku.

– Hej, nie bądź taką pesymistką. Tara może i jest szurnięta, ale pamiętaj, że do tej pory siedziała w jaskini zamieniona w kamień. – Richard poklepał przyjaciółkę po ramieniu. Ta uniosła brew i rzuciła mu wymowne spojrzenie.

– I Slade na pewno nie przeprowadził jej przynajmniej podstawowego treningu przed napadem na strzeżone muzeum. Brzmi logicznie – sarknęła.

Donna uśmiechnęła się pod nosem.

– Macie po swojej stronie dobrą znajomość terenu. Plus Slade, jakkolwiek dobry by nie był, także się starzeje. Czasy swojej świetności ma już dawno za sobą. – Poprawiła włosy i założyła czapkę. – Inaczej nawet by się nie chował, tylko wparował tutaj z karabinem i pozbył się nas wszystkich.

W tym momencie zgasło światło.

Cała akcja potoczyła się bardzo szybko. Odcięto prąd i awaryjny generator. Ziemia zatrzęsła się, a pokój zapełnił dymem. Rozległy się krzyki policjantów oraz wystrzały. Przyjaciele zbili się w ciasną grupę, kaszląc i krztusząc się. Richard wyciągnął spod skórzanej kurtki składany metalowy kij. Machnął nim na oślep.

– Nie rozdzielać się! – wrzasnęła Donna. – Zostańcie tutaj. Muszę chronić resztę. – Rozwinęła lasso, które nie wiadomo kiedy pojawiło się w jej dłoni.

– Pewnie, khe-khe, tobie samej świetnie pójdzie – sarknęła Rachel. Stała zwrócona plecami do reszty, gotowa na kolejny atak. Była wściekła na samą siebie. Rezygnacja z mocy i z treningów to najgłupsze, co kiedykolwiek zrobiła.

– Nasza głupiutka wiedźma w końcu powiedziała coś mądrego! Gratulacje! – rozległo się gdzieś w oddali.

Donna rzuciła się w tamtą stronę. Rachel i Dick stracili ją z oczu.

– Donna!

W odpowiedzi usłyszeli głuche łupnięcie i jej jęk.

– Slade! Walczysz jak tchórz! Pokaż się, do cholery! – krzyknął w przestrzeń Richard.

Rachel osłaniała jego plecy, krztusząc się. Dym ciągle nie opadał.

Gdzieś w oddali rozległ się szaleńczy śmiech Tary, a zaraz po nim świst. Dick pociągnął Rachel, padając na ziemię. Nad ich głowami przeleciał deszcz cegieł. Kobieta zamknęła oczy. Jeśli udałoby się jej skupić, może mogłaby wyczuć, gdzie znajdują się przeciwnicy.

Grayson zaklął pod nosem. Rachel wyczuła szarpnięcie negatywnej energii tuż obok. Otworzyła oczy i zobaczyła Slade’a skradającego się w ich stronę. Nie zdążyła zareagować – potężne uderzenie głazem zwaliło ją z nóg. Straciła przytomność.

***

Ocknęła się z okropnym bólem głowy. Przez dłuższą chwilę po prostu mrugała, przyzwyczajając wzrok do panujących wokół ciemności. Próbowała się poruszyć. Dopiero wtedy zauważyła, że od pasa w dół została uwięziona w kopcu z litej skały. Jej ręce również zostały zakopane.

Rozejrzała się, próbując ocenić sytuację. Tuż obok niej w takiej samej pułapce tkwił nieprzytomny Grayson. Z jego czoła sączyła się krew. Pod ścianą leżała Donna. Wrzucono ją do metalowej klatki pod napięciem.

Rachel zamknęła oczy. Skupiła swoją moc, próbując telepatycznie porozumieć się z którymkolwiek z przyjaciół, na marne. Albo to oni byli zbyt nieprzytomni, by mogła do nich dotrzeć, albo to ona była za słaba.

Mimowolnie syknęła. Ból się nasilił. Odezwało się również lewa noga. Pewnie złamana.

– No, w końcu wstałaś. – Do pomieszczenia weszła Tara, odpalając papierosa. Uśmiechnięta od ucha do ucha, przytoczyła do swojego pasa lasso, które połyskiwało złotą poświatą. Podeszła do Rachel i chwyciła ją za podbródek, zmuszając do spojrzenia.

– Czego chcecie?

– Nic takiego. Po prostu wytniemy wam nery i opchniemy na czarnym rynku. – Roześmiała się, wydmuchując dym prosto w jej nozdrza. Rachel zakaszlała.

– Nie drażnij ich. – W pokoju zjawił się Slade. Wyciągnął z pasa telefon i wybrał numer. – I najlepiej siedź cicho, to ważne.

Tara chciała się jakoś odgryźć, ale mężczyzna machnął na nią dłonią, pogrążając się w rozmowie. Obrażona, pokazała mu język, ale posłusznie odsunęła się od więźniów. Rozsiadła się na krześle naprzeciwko nich, z lubością zaciągając się papierosem.

Rachel wzięła głęboki oddech dla uspokojenia nerwów. Musiała się jakoś uwolnić, pomóc Graysonowi, wyciągnąć Donnę z klatki i jeszcze złapać przestępców. Do dyspozycji miała własne pięści.

„No to po nas” – przemknęło jej przez głowę. Natychmiast skarciła się za tak pesymistyczne myślenie. Na pewno istnieje jakieś wyjście z tej sytuacji. Trzeba je tylko znaleźć.

Zauważyła, że Richard nieznacznie się poruszył. Pełna nadziei, znów zamknęła oczy i ponownie spróbowała telepatii.

Dick, słyszysz mnie?

Rachel? – Zerknął na nią zaskoczony. – Co się stało? Cholera, nie czuję ręki.

Straciłam przytomność. Pamiętam tylko, że Slade się na ciebie czaił. – Otworzyła oczy.

Tara przyglądała jej się badawczo. By nie wzbudzać podejrzeń, Rachel posłała jej spojrzenie pełne pogardy. Złodziejka na ten widok zachichotała i odchyliła się na oparciu krzesła.

Słyszysz mnie jeszcze? Martwię się o Donnę. Nie daje znaków życia.

Możesz ją jakoś obudzić? – Grayson nie podnosił głowy. Pomieszczenie rozświetlały tylko nikły blask lassa, papieros Tary i niewielki ekran generatora prądu. Pewnie żaden z przestępców nie zauważył jego przebudzenia.

Próbowałam wejść jej do głowy, ale nie dałam rady. Gdybym tylko mogła założyć czakrę…

Mówiłaś, że to niebezpieczne.

Zostaliśmy schwytani przez dwóch psycholi, Donna jest nieprzytomna i nie mamy się jak uwolnić. Zgadnij, co jest dla nas w tym momencie większym zagrożeniem.

– Widzę w tych twoich ślepkach, że coś kombinujesz. Odpuść sobie, nie wyjdziesz stąd żywa. – Tara niespodziewanie wstała i przykucnęła przy pojmanej. – Pojedziecie do laboratorium, w którym przerabiają takich jak wy na mielonkę.

– To dlaczego nas jeszcze nie zabiliście? – mruknęła Rachel, zdmuchując z czoła sklejone włosy. Ze zdziwieniem zauważyła otarcia na szyi Tary. Ktoś ją dusił?

– Uwierz mi, gdyby to zależało ode mnie, już dawno gryzłabyś piach. – Obracała przez chwilę niedopałek w palcach. Nagle przytknęła rozżarzoną końcówkę do policzka Rachel. Ta zacisnęła zęby, ale nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Nie chciała dać tej psychopatce satysfakcji.

– Pff, pięknie się popisujesz. – Tara odrzuciła niedopałek, nie przejmując się nawet dogaszaniem go. Wstała i zaczęła krążyć po pomieszczeniu.

– Co to ma znaczyć? – Slade podniósł głos. – Umawialiśmy się inaczej. Dopóki nie wypełnicie swojej części, nie macie na co liczyć.

– Jakieś problemy? – wyszeptała Tara, uczepiając się jego ramienia. Ten machnął dłonią, jakby chciał odgonić się od uporczywej muchy.

Co robimy? – Rachel zerknęła na Graysona.

Pasowałoby ich czymś zająć. Daj mi pięć minut, coś wymyślę.

– Dobra. Nie zapomnij o zapłacie. – Slade rozłączył się i podrzucił telefon kilka razy. – Przygotuj ich do wyjazdu. Ja załatwię transport.

– Tak jest! – Tara zasalutowała. Wyszczerzyła się od ucha do ucha, gdy Slade pogłaskał ją po policzku.

To może być nasza szansa. Co mam robić?

Rozpierdol.

– Koniec leżakowania, idziemy was wrzucić do wulkanu. – Kobieta podeszła do więźniów, odpinając lasso. – Zobaczmy, jak to cacko działa. – Skinieniem dłoni skruszyła skałę wokół Richarda.

Rzuciła sznur w jego stronę, jednak Grayson był szybszy. Padł na brzuch i przeturlał się na bok. Zanim Tara zdążyła zareagować, cisnął w jej stronę dysk. Wybuchł pod stopami kobiety. Energia odrzuciła ją na ścianę. Richard podbiegł do Rachel. Jego lewa ręka bezwładnie zwisała wzdłuż ciała. Wbił kolejny gadżet w skałę.

– Zakładaj czakrę i pomóż Donnie. Ja biorę Tarę. – Odskoczył w bok, a kolejny wybuch uwolnił Rachel. Gdy tylko znów mogła poruszać rękami, sięgnęła do kieszeni. Na całe szczęście rubin wciąż tam był.

– Zamorduję was! – wrzasnęła Tara, z trudem podnosząc się na nogi.

– To się jeszcze okaże. – Richard natarł na nią. Tym samym kupił Rachel trochę czasu.

– Azarath, Metrion, Zinthos – wymamrotała pod nosem. Przyłożyła czakrę do czoła. Poczuła, jak cała moc, którą nosiła w sobie do tej pory koncentruje się w niewielkim kamieniu. Wzięła głęboki oddech. Teraz mogła ruszać do walki.

Ignorując ból w łydce, dokuśtykała najszybciej jak potrafiła do klatki. Donna w dalszym ciągu nie odzyskała przytomności. Machnęła dłonią, by przeciąć kable od generatora. Nagromadzona moc wysadziła urządzenie w powietrze.

“To było do przewidzenia”. – Przykucnęła przy celi, próbując znaleźć sposób na wydobycie ze środka przyjaciółki. Sztuczka z przecinaniem rzeczy mogłaby zaszkodzić Donnie.

Rozległ się huk. Grayson upadł obok klatki, jęcząc z bólu.

– Chcesz się zamienić? – wydusił, próbując wyplątać nadgarstek z uchwytu lassa.

– Pewnie. – Rachel wstała. Odwróciła się w stronę Tary.

– Jesteście martwi! – wrzasnęła. Richard, nawet z tylko jedną sprawną ręką, mocno ją poturbował. Na bank miała złamany nos i pewnie kilka żeber.

– Odpuść sobie, Tara. – Rachel przywołała moc, formując dwie kule czarnej energii wokół swoich dłoni. Dobrze było znów poczuć ten przypływ mocy. – Mamy przewagę liczebną.

– Chyba kpisz! – Obłąkany śmiech Tary zakończył się charczącym kaszlem. – Jesteście niczym, jak tylko wrzodem na dupie! Już dawno powinnam była was załatwić!

Rachel przyjęła pozycję bojową.

– No to spróbuj.

Tara wydała z siebie dziki ryk, rzucając się na przeciwniczkę z pięściami. Rachel sparowała cios i podcięła Tarze nogi. Ta przeturlała się na bok. Uderzyła pięścią w ziemię, wywołując wstrząs. Rachel wzbiła się w powietrze. Posłała w stronę przestępczyni resztki generatora. Jako rewanż Tara zaczęła miotać w nią kawałkami skały.

Rachel osłoniła się barierą z czarnej mocy. Czuła, jak jej ciało słabnie. Jeszcze trochę i nie będzie w stanie walczyć. Najważniejsze, żeby odciągnąć tą psychopatkę od Dicka i Donny. Reszta się nie liczy.

Deszcz kamieni ustał na chwilę. Posłała swoją dotychczasową osłonę w stronę przeciwniczki. Tara pojawiła się tuż za plecami i uderzyła Rachel w kręgosłup. Jęknęła głucho, upadając na kolana. Skuliła się, przywołując cienką barierę.

Tara rzucała w nią każdym kamieniem, jaki tylko znalazła. Osłona zaczęła pękać pod wpływem uderzeń.

– I kto jest teraz górą?! – Tara z psychopatycznym uśmiechem na ustach przyciągnęła do siebie wielki kawałek skały. Zaczęła rytmicznie uderzać nim o barierę, która po kilku chwilach rozpadła się.

Tara chwyciła Rachel za ubranie i podniosła ledwo przytomną przeciwniczkę do góry. Ukształtowała mocą kamień w cienkie ostrze, które zawisło tuż przy szyi pokonanej.

– Zawsze byłaś nikim. Jesteś wiedźmą, którą powinno się spalić na stosie. Powinnaś gnić w piekle – wycedziła, po czym splunęła krwią w twarz Rachel.

W tym momencie dookoła Tary zabłysło magiczne lasso. Lina błyskawicznie ją oplotła, zmuszając do upuszczenia broni i Rachel. Ta upadła na podłogę z głuchym łoskotem.

***

– I co teraz? – Pociągnęła łyk ciepłego napoju, który dostała od jednego z ratowników. Płuca ciągle jej dokuczały. Lekarz naciskał, by całą trójkę przewieźć jak najszybciej do szpitala. Przyjaciele zgodnie uparli się, że nigdzie nie pojadą, dopóki wszyscy policjanci nie zostaną wyciągnięci spod gruzów. Przez destrukcyjne zapędy Tary w budynku zawaliła się połowa wschodniej ściany.

– Slade wrócił. Trzeba będzie się nim zająć. – Richard skinieniem głowy podziękował ratownikowi, który właśnie skończył zabandażować zranioną rękę.

Cała trójka stała przy karetce. Przyglądali się, jak ratownicy wyprowadzają ostatnich rannych z budynku. Kilku policjantów, którzy w momencie ataku znajdowali się poza wieżą, przejęło od bohaterów Tarę. Pod wpływem lassa trochę spokorniała – na dobry początek przestała ciągle krzyczeć. Wsadzono ją do opancerzonego pojazdu. Postanowiono, że zostanie przesłuchana dopiero na komisariacie.

– Dlaczego zostawił ją samą? Jeśli na serio chciał nas komuś sprzedać, powinien wrócić jak tylko usłyszał, że walczymy. – Donna wpatrywała się w swój plastikowy kubek z nieodgadnionym wyrazem twarzy.

– No i komu zależało na złapaniu nas? Co z nami chcieli zrobić? – Pytanie Rachel zawisło w powietrzu.

– A może… – zaczął niespodziewanie Grayson. – Może Slade’owi o to chodziło? Może chciał się pozbyć Tary?

– To nie miałoby sensu, patrząc na to, że sam ją wyciągał spod kamienia – zauważyła Rachel. – Ale z drugiej strony… widziałam, że miała otarcia na szyi, jakby ktoś ją dusił. Może Slade się nad nią znęcał.

– Jedyne, co możemy teraz zrobić, to poczekać na jej przesłuchanie. Takie gdybanie do niczego nas nie doprowadzi. – Dick wzruszył ramionami.

– Masz rację. – Donna zgniotła pusty kubek. – Zbierajmy się stąd.

Średnia ocena: 0.0  Głosów: 0

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (6)

  • MKP ponad rok temu
    Bry

    Czy to jest kontynuacja poprzednich części?
  • Aris Carmen Light ponad rok temu
    Hej!
    Nie, to zupełnie osobna, krótka historia oparta na oryginalnej kreskówce, pisana bez udziału Nigry :)
  • Aris Carmen Light ponad rok temu
    Widzę też, że moje notatki nie zostały wzięte pod uwagę, więc tylko wyjaśnię, że to, co jest otoczone plusami, w oryginale było pisane kursywą, bo rozmowa odbywa się telepatycznie.
  • Dekaos Dondi ponad rok temu
    Aris Carmen Light↔Tu też możliwa kursywa↔[i]...[/i]
  • Aris Carmen Light ponad rok temu
    O, dziękuję, nie wiedziałam o tym, już się biorę za poprawki! :D
  • Dekaos Dondi ponad rok temu
    Aris Carmen Light→Jest jeszcze bold→[b]...[/b]
    lub ów pochyły→[i][b]...[/i][/b]  
                      ?:)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania