Mocne kopnięcie

- Kurwa, nie wierzę! To niemożliwe! Jak mogło do tego dojść?

Roger przechadzał się w tę i we w tę po dzikiej plaży, bezskutecznie poszukując rozwiązania trapiącego go problemu. Wiedział, że jeśli nie przerwie swego bezowocnego marszu, już wkrótce wydrąży w ziemi dziurę głębokości Wielkiego Kanionu. W końcu przystanął, by złapać kilka głębszych wdechów.

- W życiu bym nie przypuszczał, że tak to się potoczy - rzekł, kontynuując swój wywód. - Owszem, mieliśmy pewne problemy, lecz przez te wszystkie lata byłem święcie przekonany, że uda nam się jakoś je rozwiązać. Istnieje przecież coś takiego, jak kompromis. Dlaczego żadne z nas nie potrafiło odpuścić? Dlaczego postanowiłaś mnie sprowokować? Na co ci to było, skarbie?

Mężczyzna zadawał sobie w myślach kolejne pytania, choć doskonale wiedział, że na żadne z nich nie uzyska sensownej odpowiedzi. Zwrócił swój wzrok w kierunku jeziora, zebrał się w sobie, po czym ponownie przemówił.

- Z drugiej jednak strony zrobiliśmy naprawdę wiele, aby uratować ten związek. Najwyraźniej nie było nam to pisane. Czasu nie cofniemy. Mleko już się rozlało i teraz należy zastanowić się nad tym, w jaki sposób zetrzeć po nim plamę.

Następnie odwrócił się na pięcie, podszedł niespiesznym krokiem do ukochanej i chwycił ją za włosy. Podniósł jej głowę, którą ledwie kilka minut wcześniej oddzielił od reszty ciała za pomocą siekiery. Spojrzał w martwe oczy dziewczyny, po czym popadł w głęboką zadumę. Nagle przyszła mu do głowy pewna myśl.

- W młodości uwielbiałem grać w piłkę nożną. Marzyłem o tytule króla strzelców, jednak koledzy przewidzieli dla mnie nieco inną rolę. Zawsze kazali mi stać na bramce i bronić do niej dostępu. Byłem tak wściekły z tego powodu, że kiedy tylko piłka wpadała mi w ręce, wykopywałem ją tak mocno, że niemal dolatywała do linii pola karnego przeciwnika. Pod tym względem nie miałem sobie równych. Przekonajmy się zatem, czy po upływie tak wielu lat wciąż jeszcze pamiętam, jak to się robi.

Po tych słowach podrzucił głowę martwej dziewczyny i kopnął ją z całej siły. Ta wzbiła się wysoko w górę, po czym wpadła do jeziora z głośnym chlupnięciem.

- No proszę, całkiem niezły wykop! - rzekł Roger z uśmiechem na ustach.

Następnie zwrócił swój wzrok w kierunku reszty ciała ukochanej.

- Skarbie! Wyglądasz teraz zupełnie, jak narzeczona jeźdźca bez głowy! - stwierdził, śmiejąc się przy tym do rozpuku. - No nic. Chyba nadszedł czas, by urządzić sobie małe ognisko.

Mężczyzna podszedł do samochodu, otworzył bagażnik i wyciągnął z niego kanister z zapasową benzyną. Oblał nią ciało ukochanej, po czym sięgnął do kieszeni po zapałki.

- Żegnaj, najdroższa - rzekł, wzniecając przy tym ogień.

Stał samotnie na plaży obserwując, jak ciało dziewczyny stopniowo zamienia się w popiół. Na jego twarzy wciąż gościł obłąkańczy uśmiech, lecz oczy szkliły mu się od łez.

J. T.