,,Modlitwa Bez Skrzydeł”

Nie każdy, kto patrzy w niebo,

czeka na zbawienie.

Są tacy, którzy modlą się tylko po to,

by nie zniknąć w sobie.

Upadły lecz nie pokonany,

odebrano mu imię, lecz nie głos,

Choć skrzydła mu spalono w imię porządku,

wciąż niesie je niewidzialne, jak żal.

Zna ciszę lepiej niż chór serafinów,

zna krzyż, który nikt nie postawił,

Każda jego modlitwa to blizna,

wyszeptana w języku martwych światłości.

Nie płacze. Płacz to luksus zbawionych.

On oddycha popiołem dawnych cudów,

nosi koronę z zapomnianych przekazań

I chodzi w cieniu tych, co się nie odważyli.

Bóg milczy.

Ludzie śpią.

A on modli się dalej bez skrzydeł, bez wiary,

ale z ogniem, którego nie da się zabić.