Moja natura

I jeśli tylko zechcesz,

poznać krainy mych cierpień,

głębokie depresje gór wschodzących.

Ujrzeć przedwczesnym blaskiem

słonecznego dnia jutrzenki,

jaskrawe zielenie mych uzależnień,

wznoszące się ponad drzewa ambicji,

niewykorzystane przez lata i wiosny.

Chore emocje, skrzywdzone

przez kruki okrutne i podłe,

zwane istotami najbliższymi,

lecące przez strumienie pragnienia

Dziecka, które dorasta w gąszczu,

dalej przepełnionego miłością do nich.

Płynące z nurtem rzeki doświadczeń,

otaczającej społeczność tamtejszą,

lecz zmuszane ono do dorosłości,

znika zapatrzone w góry marzeń.

A najwyższe szczyty zdobędzie

dopiero po wdzianiu delikatnie aksamitnego

materiału, który skąpo odzieje

nagie, bezduszne ciało,

obdarte z pragnień.

Iluzyjnie otulone czułością.