Moja perspektywa

Nie twierdzę, że to Ty zniszczyłeś. Dlaczego tak mówisz? Dlaczego? Dlaczego? Przecież wyjaśniłam Ci, że uważam, że ja zniszczyłam, że byłam zaślepiona, nie rozumiałam. Przecież napisałam do Ciebie. Starałam się wytłumaczyć siebie. Nie żeby mieć wytłumaczenie. Tylko byś zrozumiał. Jest mi kurewsko źle ze sobą i tym, co zrobiłam. Chcę cię tulić do końca świata, i tak nie naprawię przeszłości. Wiem.

Ale. Ja także nie widzę przez skórę i ściany przecież. W momencie, w którym traktujesz mnie jak zagrożenie, budujesz przede mną mury o które się rozbijam...po prostu tracę poczucie, że darzysz mnie czymś. Bo nie mam o sobie wysokich opinii. Kiedy okazujesz mi obojętność, nie czytam w tobie. Nie wiem, że maskujesz nią coś innego. Reaguję na obojętność, odtrącenie, nie na to, co jest pod tym. Nie umiem przenikać przez ściany.

Wierzę ci. Wierzę w to, co mówisz. Wyobraź sobie co było, kiedy uwierzyłam w to, co powiedziałeś. Za każdym razem kiedy mówisz, że mam iść albo zostać, wierzę w to. A to się ciągle zmienia.

Zasłużyłam na to. Zasłużyłam. Ale mnie także bolało. Bolały mnie słowa. Bolały okrutnie. Dniami i miesiącami. Czułam się niczym i niczym dla ciebie. Każde piękne wspomnienie zmieniłeś w mojej głowie w ból. Powiedziałeś, że to nic nie znaczyło. Że się znudziło.

Wiem, że było inaczej. Wiem, że to moja wina. Wiem. Wiem. Boli mnie, kiedy przypominasz mi, że sprawiłam ci ogromny ból. Otwierasz moje rany. Próbuję zamykać twoje. Bo kocham cię.

To jest dla mnie ważniejsze. To jest dla mnie najważniejsze.

Nie da się jednocześnie zniknąć i być, zatrzymać się i odejść. Chcę być z tobą i przy tobie. Widzę nadzieję, by za chwilę usłyszeć, że moje słowa są zerem. Nie wiem, co mam zrobić dla ciebie.

Nienawidzisz tego, że coś dla ciebie znaczę. To strasznie boli. To jest ogromna porażka. Chciałabym, żebyś był przy mnie spokojny i szczęśliwy. Żebyś się nie bał.

Jestem porażką.

Swoją także.