Moje cztery żony

Zygmunt Jan Prusiński

Motto: Moje żony,

każdy osobny kolor tęczy.

MOJE CZTERY ŻONY

Żona pierwsza:

Halina,

niczym Kariatyda

rozbrzmiewają moce dębu.

Jej piersi,

soczysta jabłoń

w majowym kwiecie.

Kiedy się do niej zbliżałem

otwierała swoją nagość,

by lepiej ją poznać...

Ta finezja z fantazją

łączyła się zawsze

obrączką zaślubin.

Była giętka i wilgotna –

taką tancerką w krysztale.

Żona druga:

Krystyna,

powab niewinności

delikatna otoczka natury.

Jej miłosny dźwięk

kojarzyłem z pisklęciem

ukrytym w łonie drzewa.

Cichutko pukałem

opuszkami palców,

ustami muskałem

jej skrzydlaty odlot.

Malowałem na śniadej skórze

pożądane wyobrażnie,

wtedy byłem rzeżbiarzem...

To było silniejsze,

o rozrywało we mnie

jakbym miał granat w środku.

Wówczas tajemniczo odpływała

w ukształtowanych ruchach

do wodospadu Niagary.

Żona trzecia:

Elżbieta,

wyrosła smukłością

jak topola na skraju lasu.

Płonna, pochodziła

od Boga Ognia,

w modlitewnej skrusze

wzywała anioły.

Nie wiem,

po co ta gościnność

akurat dla obcych –

kiedy dzwon w mieście milczał.

Ona była skrzypcami,

ja agresywnym smyczkiem

po znanej ścieżce melodii...

Żona czwarta:

Brygida,

to skrzak pośród

niezapominajek i fiołków.

Sama myśl o dzikiej miłości

czyniła w niej eskapadę

zrujnowanej bezwstydności.

Erotyka z nią,

to pozrywane struny.

Jej jedyną ozdobą była

zdradliwa brama do raju...

Często w tych zimnych

skałach roztrzaskiwałem pieśnią

mój polot kochanka.

Nie umiałem przybierać

roli kameleona –

ona jak najbardziej

kameleonem była.

Trwałem jak na wygnaniu

ostrząc apetyt,

że poda mi kiedyś

soczyste jabłko...

Posłowie:

Moje cztery żony,

to każdy inny wymiar

na zakręcie upadku.

- Ustka -