Moje fikanie

Dzieckiem będąc – już fikałem,

gdy młodzieńcem – też fikałem,

mając dziecko – z nim fikałem.

w półwiek starszy – znów fikałem.

Ciągle mi fikanie w głowie,

choć już inne. Cii… nie powiem.

...lecz pół życia już mi mija,

czas spoważnieć byłby chyba.

Chciałem. Wierzcie mi, że chciałem,

lecz się w necie zabujałem

i fikanie nowe w głowie.

Co jest ze mną? Ktoś podpowie?

Czemu, kiedy zmierzch nadchodzi,

w głowie mej się fraszka rodzi?

Pod kopułką chochlik psoci:

„Pisz te rymy, się nie spocisz!”.

…i tak dłuższy czas bez mała

głowa mi się rozfikała.

Kręci w boki, w przód potwierdza:

„Jędza jestem? Niech i jędza.

Ciesz się, że ci przypominam.

Kilka wersów? Toż to chwila.

Za to później pychę pieścisz,

gdy na stronie swej umieścisz

…i już lajka masz jednego.

Że od siebie? Cóż w tym złego?”.

Czy posłuchać swojej głowy?

Niech tam! Wierszyk już gotowy.