moje małe czterolistne nieszczęście, czyli wiersz na niejeden oddech

"Nie w szczęściu, ale w nieszczęściu okazać może człowiek

prawdziwa swą wielkość i cnotę"

- F. Schiller

Ps: będę wdzięczna za wskazanie błędów. Cierpię na dysortografię i nie zawsze wszystko dopatrzę, chociaż mam słownik pod nosem :p

.

.

.

nie milkną echa odrzuconych

jak trudno wszystkie raz zapomnieć

gdy napierają z każdej strony

chcą dotrzeć głębiej, tak nieskromnie

uchylam rąbka tajemnicy

by zapchać cieniem szpary w oknach

a ten się z bólu wije, krzyczy

o tym że jestem nieistotna

o wszystkich popełnionych błędach

wytyka palcem każdy drobiazg

i jak bezosobowa nędza

bez twarzy i na czterech nogach

wciąż za mną łazi, podpowiada

że mam się stulić, skulić, zniknąć

że w ułomnościach, wszystkich wadach

muszę pokładać własną przyszłość

czasem uwierzę by naiwnie

w ciemności szukać sensu znaczeń

wtedy jak pies waruje przy mnie

dopóki światła nie zobaczę

a czasem mam go tak głęboko

że choćby wrzeszczał wniebogłosy

jak figę z makiem 'odtąd dotąd'

wystawię gdy serdecznie dosyć

mam tej anemii już powyżej

niezadartego nigdy nosa

chciałabym kiedyś móc się wyrzec

smutku o srebrno białych włosach