Moloch

Moje imię prawdziwe, nie zmyślone, to Moloch;

okrywam się szatą białą, niewinną, czystą jak mleko;

w skórę owcy ubiorę wersety z pism których nie czytasz,

ani nie zajrzysz pod szaty.

Uczę was

iść za białym światłem nawet w środku nocy,

którą nazwiesz dniem, gdy ja tak zapragnę –

podatny jak cyna;

służyć wszystkim czym jesteś i robić co każę,

choćby twój daimonion, którego wygnać kazałem

krzyczał najgłośniej i szarpał sumienie sfałszowane,

lecz już za późno, ty wypleniłeś swą szałwię.

To mój nowy kamuflaż doskonalony od wieków –

skrywa macki łapczywe przędza anielska, cukrowa;

buzia jak cukierek na obrazkach pobożnych

to maska odpowiednio lubieżna.

Nie pojmiesz węży mojej mowy, słów oporu już nie znasz;

myślisz językiem niewolników, który ci wparto.

Łagodny uśmiech zaprasza do zabawy,

otwarte dłonie jak lep wabią:

usiądź mi na kolanach dziewczynko, chłopczyku.

Duszę można zabić jak ciało, a nikt mordercy nie szuka –

genialne! Doskonalimy tę sztukę.

Osiągnąłem stadium doskonałe po tysiącach lat przepoczwarzeń –

kiedyś był ogień, żelazo; dziś w ciszy zamkniętej niewiedzą,

bezsilnością i strachem, obojętnością i wstydem

spełnia się ofiara demonów.

Wtedy z rozpaczą, oporem, dzisiaj karmicie mnie chętnie;

dawniej potrzebowałem ciał tylko, dzisiaj już nie chcę –

gust mój zwyborniał stukrotnie, dusze niewinne wysysam,

pozostawiam ohydę, ohydę spustoszenia.

Jesteśmy Moloch: w swoich częściach – cały;

o jednej myśli, jeden cel nas łączy:

mieć więcej i więcej słodkiego żeru.

Mnie też

pięczęć na czole ręką kreślona poświęciła Molochowi,

i popełzła niżej, by zerwać owoce niedojrzałości,

tak delikatne i ufne, tak nieziemsko smakowite.

Wiedziałem gdzie pójść, gdy zacząłem się zmieniać.

Każdy tutaj jest jedną z komórek Molocha.

Oddaj nam swoje dziecko.

Jestem Moloch dzieciożerca.