„Monolog Pani Marianny”

Jesteście tak łakomym narodem, prawda - prawda jest czymś czego pojąć nie możecie.

To prawda, jestem taka sama jak wszystkie ponieważ nie jestem obrzydliwym ideałem który wymyślił twój świat, jestem Ja- żywy człowiek, istota a dla was niczym zwierzę prowadzone na rzeź.

Pokochałam Cię, nie dlatego że byłeś „ idealny” a dlatego że byłeś, zawsze przy mnie. Zaufałam Tobie mimo iż cię nie znałam.

„Nie zasługuje na ciebie” skoro tak dzisiaj mówisz to oddaje ci tą rację. „Tego kwiatu jest pół światu” Ja nie stracę, Ja nie będę walczyć abyś został. Na którego spojrzę jeden, drugi od razu będzie mój.

Świat jest zły, miłość zabija innych, zabije i Ciebie.

Nie zapomnisz. Nie zapomnisz w każdym miejscu i o każdej porze. Nie zapomnisz bo w każdym pokoju i kraju będziesz szukał właśnie Mnie. Będziesz patrzył w te same oczy które kiedyś powiedziały Ci dwa najważniejsze słowa, będą to oczy innego mężczyzny. I to nie będę już ja.

Nie zapomnisz. Nie zapomnisz głosu kobiety która cię kochała. I to nie będę już ja.

Wiem kim jesteś, Wiem co powiedziałeś, Wiem co wtedy tobą kierowało. I Wiem że słowa które tamtego dnia usłyszałam nie są słowami które chciałbyś abym słyszała każdego dnia, ale ja usłyszałam.

Rana to Rana, nie ważne jak zadaną.