Morderca

Obudził mnie dziwny hałas dobiegający z podwórka. Była czwarta rano, a ja musiałem wstać i sprawdzić co się dzieje. Zdziwiło mnie, że psy nie zareagowały na intruza, choć zwykle rzuciłyby się nawet na mnie. Złożyłem jedynie kurtkę i boso w pidżamie wyszedłem na zewnątrz. Było okropnie zimno. Rozejrzałem się, ale w ciemności nic nie zauważyłem. Wróciłem do domu, by poszukać latarki i wtedy znowu usłyszałem dziwny hałas. Włączyłem ją i szybko wybiegłem na podwórko. Wymachiwałem latarką we wszystkie strony, ale ponownie niczego nie dostrzegłem. Przypadkowo zwróciłem światło latarki w stronę budy psów i zobaczyłem na nich ich leżące zwłoki. To wyjaśniało czemu nie szczekały, gdy na posesję wszedł intruz. Jednak to było moje najmniejsze zmartwienie, bo nierozważnie wyszedłem na duża odległość od domu w samej pidżamie a na dodatek boso. Szybko zgasiłem latarkę, żeby nie być widocznym i powoli zacząłem kierować się w stronę mieszkania. Stąpając gołymi stopami wydawałem głośne dźwięki zdradzające, gdzie się znajduję. Już od pewnego czasu czułem, że ktoś mnie obserwuję, jednak nie dałem tego po sobie poznać. Nagle usłyszałem za mną czyjeś kroki. Odwróciłem się szybko i już miałem z powrotem włączyć latarkę, kiedy poczułem mocne uderzenie w tył głowy. Upadłem ogłuszony w błotniste bajoro i straciłem przytomność. Ocknąłem się we własnym domu przywiązany do krzesła. Ku mojemu zaskoczeniu stał przede mną policjant i jacyś dwaj inni mężczyźni. Spytałem, o co tu chodzi i czemu zostałem związany. On jednak nie odpowiedział nic, lecz jedynie wysłał jednego z nich do mojej stodoły. Stawiałem stanowczy opór i nie odpowiadałem na żadne z zadanych przez niego pytań. W końcu zbulwersowany rozwiązał mnie, a następnie kazał iść do stodoły. Nie widziałem, o co mu chodzi, ale wolałem to niż siedzieć przywiązany do krzesła. Podwórko rozświetlały policyjne reflektory skierowane na drzwi stodoły. Kiedy mężczyźni je otworzyli moje nogi zmieniły się w watę. Na drzwiach wisiały martwe ciała pięciorga dzieci. Wszystkie były nagie a na piersiach miały wycięte nożem liczby od czterech do ośmiu. Wytłumaczono mi, że jestem oskarżony o morderstwo dwunastu osób w tym siedmiorga dzieci. Nie wierzyłem własnym uszom. Próbowałem wytłumaczyć, że nie wiem kompletnie, o co im chodzi, ale dowody mówiły same za siebie. Kazano mi wsiadać do radiowozu. Pomyślałem teraz albo nigdy i ruszyłem w stronę starej piwnicy. W myślach krążyło mi tylko jedno, że jestem mordercą. Roztrzęsiony nie zauważyłem nawet opartych o drzwi wideł. Gdy je już dostrzegłem było z późno, na śliskim błocie nie zdołałem w porę wyhamować i sam wymierzyłem sobie karę nabijając się na nie.