Motylek-Surfinek

Był sobie raz kolorowy motylek – Surfinek,

co zawsze miał uśmiechniętą minę.

Rano,

gdy jeszcze niebo o brzasku mgłą spowite,

wzbijał się do góry, do słońca,

mówiąc: - To niesamowite, ile piękna jest na świecie.

Pola, lasy, strumyki szemrzące i zające kicające po łące.

Potem,

gdy ciepłe promienie słońca łąkę leśną ogrzały,

wąchał kwiaty i trawę mówiąc: - Muszę dużo jeść, to nie będę mały.

Nektar kwiatowy bardzo mu smakował,

na zapas do swej torby schował.

Najedzony, do przyjaciół poleciał,

a ma ich nie mało, gdyby ktoś nie wiedział.

A to wiewiórka Elma do swej dziupli na orzeszki zaprosiła,

mimo, że to nie motyle danie, Surfinek próbował je zjeść,

bo tyle się natrudziła, by je znaleźć.

Nieudana to była próba, motylek podziękował i pofrunął dalej.

Następnie,

udał się do pani - dzik o imieniu Klara i jej rodziny.

Pani - dzik odparła:- My orzechy bardzo lubimy.

Więc nie zmarnuje się danie, tak dostarczone niespodzianie.

Podziękowała pani-dzik Surfinkowi, darując mu grzyby zebrane.

Motylek, ukłonił się tylko nisko,

I opuścił towarzystwo, myśląc: - Komu te grzyby sprezentuję?

Może chrząszcza Rafała,

to menu zainteresuje?

Pofrunął więc do niego.

-Jak się masz kolego?

Mam coś dla Ciebie dobrego.

I wyciągnął ze swej torby grzybki pachnące.

Chrząszcz, z radości, aż do góry podskoczył.

- Dawno tak mile, nikt mnie nie zaskoczył.

Surfinek zadowolony, teraz do domu się kierował

I tak po drodze mędrkował: - Każdy z przyjaciół miło mnie odebrał,

bo wszystko przyjmowałem, obdarowywałem

i nic w zamian nie chciałem, a w podzięce uśmiech dostałem.