Możesz już iść

Założyłam twoją koszulę.

Wiem, że już nie wrócisz,

jak nie wróciło wielu,

lecz tym razem to coś innego.

To nieodwracalny proces,

którego nikt nie potrafi zatrzymać,

a ja uświadomiłam sobie,

że stałam się na wpół wdową,

na wpół żoną i na wpół kobietą

z dziurą wypaloną w sercu

przez ten twój cholerny uśmiech.

Cierpliwością potrafiłeś rozbroić

moją złość,

a potem było mi cholernie głupio,

lecz ty się z tego śmiałeś.

Dobrze wiedziałeś, jakie są kobiety,

w końcu wychowałeś się wśród sióstr.

Teraz jestem bardziej martwa

niż ten ptak, którego widziałam na ulicy.

Wszystkie nasze drogi się rozeszły.

Niedługo nie pozostaną po nas

nawet wspomnienia.

Cisza wypełni pustkę.

Byli i nie ma, to takie proste.

Wiesz, twoje ubrania rozdam ubogim,

myślę, że nie miałbyś nic przeciw

przecież masz tak dobre serce,

że jakaś całkiem obca kobieta

może w tej chwili modli się,

aby to twoje serce

trafiło do jej faceta.

Być może właśnie wtedy

będzie się częściej uśmiechał,

wychodził z dziećmi na spacer

i stanie się dobrym mężem,

kochankiem,

powiernikiem grzesznych snów.

Teraz już nikt nie pociągnie cię w dół.

Obiecuję.

Żaden ból nie będzie rozrywał twojego ciała,

możesz być spokojny Kochanie.

Będę przy tobie do końca,

aż stanę się martwą wdową,

martwą żoną i martwą kochanką.

Możesz już iść

gdziekolwiek zechcesz

będę tuż za tobą.