Msza Święta

Stoją rzędem słoneczniki

wszystkie równo, prosto, sztywno.

Ni wykroczyć poza pole,

ni się ruszyć, machnąć, kiwnąć.

Rosną prężnie, z dumą, z gracją,

jeden taki sam jak drugi.

Lśniące liście, zdrowy korzeń- bezkonkurencyjnie długi

W blasku światła tli się młodość.

Niczym gwardia musztrowane.

Wyciągając szyję dumnie,

tworzą zbitą, skrzącą plamę.

Napawają się jasnością- ich jedyny cel istnienia.

Każdy z nich chce być najbliżej,

każdy dotknąć chce promienia.

Wciąż wlepiają wzrok w aksamit, przeszywany nitką złotą.

Patrzą wiernie, całym sercem urzeczone anegdotą.

Zachwycają się światłością, pozyskując z niej energię.

Tworzą harmonijny obraz poszukując w świecie głębię.

Jest też jeden, całkiem w tyle- ten, od słońca odwrócony.

Szary, suchy, zwiędły, martwy- sensu życia pozbawiony.

*Wierszydło powstałe w drodze z Rzymu (chyba) do Asyżu. Pozdrawiam Włochów i dziękuję za słoneczne pole* 2024