Mysz

- Zetnij z niej ubranie, a ja przygotuję wóz.

Światło pochodni zakołysało ścianami okrągłej groty. Klęcząca pośrodku na czworakach dziewczynka odwróciła głowę od źródła światła i jęknęła cicho, a świnia uwiązana nieopodal kwiknęła protestująco. Mężczyzna z pochodnią zaklął pod nosem, wymieniając spojrzenia ze swoim kompanem.

- Czy to już? - zapytała słabo dziewczynka, kiedy pierwszy mężczyzna wziął ją na ręce, oddawszy wcześniej pochodnię. Nieprzytomnym wzrokiem omiotła twarz przed sobą i powiedziała bełkotliwie - Cały czas robiłam tę minę, którą ćwiczyliśmy… I wypinałam pupę. Nie wiem, czemu znowu… To nie moja wina.

- Wiem - odparł mężczyzna. - To nic.

Na zewnątrz dzień dopiero się zaczynał. Było zimno, wilgotno i pochmurnie. Mężczyzna zaniósł dziewczynkę do chaty, w której spędzili ostatnie dwa dni i usadził przed kominkiem, po czym zdjął kurtkę i zarzucił małej na plecy.

- Zjedz - podał jej kawałek chleba z serem, który z trudem złapała w zgrabiałe dłonie, a obok krzesła postawił swoją niedopitą herbatę. Chciała coś powiedzieć, ale uciszył ją gestem i pokazał jedzenie.

Do chaty wszedł tymczasem drugi mężczyzna.

- To druga noc - powiedział do niego pierwszy, oddalając się od ognia. - Wiem, że wczoraj była tylko kilka godzin, ale dzisiaj już powinno się udać. Tym bardziej ze świnią.

- Może mu śmierdzi - wzruszył ramionami drugi.

- Przecież zawsze wychodził do świni. Idź zobacz co u niego. Może jest chory?

- Nigdzie nie idę - drugi splunął w kąt. - Jeszcze cztery dni temu ładnie sprawił tamtą chudą na kolumnę. Poprzedni opiekun…

- Musimy mieć pewność - uciął pierwszy. - Bez niego jesteśmy goli. Mogę iść z tobą.

Opiekun zamruczał coś pod nosem, ale odwrócił się i wyszedł. Pierwszy mężczyzna spojrzał na jedzącą z trudem dziewczynkę. Nie odzyskam za nią zaliczki, to pewne - pomyślał. - Oby tylko zechcieli ją przyjąć z powrotem.

Opiekun wrócił z jeszcze paskudniejszym grymasem na twarzy..

- Zdechł - oświadczył krótko.

- Co? - zapytał głupio pierwszy. - Przecież one żyją po trzysta lat. Jak to zdechł? Jesteś pewien?

Opiekun wzruszył tylko ramionami.

- Pokaż.

Wzięli pochodnię i weszli do jaskini. Przeszli przez pierwsze pomieszczenie, potem wąskim korytarzykiem do drugiego, już nie tak przestrzennego. Opiekun bardziej z przyzwyczajenia niż ostrożności wtargnął do środka, wysoko podnosząc pochodnię, żeby oślepić bestię, ale rzeczywiście, nie było kogo oślepiać, na ziemi leżało poskręcane, tłuste, łuskowate cielsko. Pomarańczowo oświetlone, rozmigotane, zajmowało większą część groty, rozlewając się na boki jak tuczny świniak. Dookoła widać było potężne szramy w kamieniu, jakby młóciło pazurzastymi łapami w agonii. Opiekun podszedł, kopnął truchło i spojrzał wymownie, “a nie mówiłem?”.

Pierwszy obszedł grotę dookoła i kucnął przy pysku. Oczy bestii otwarte były szeroko, bezsilnie, bezpiecznie. Koguci grzebień ścielił się miękko nad dziobatą głową.

- Co my teraz zrobimy?

- Skóra jest dobra na buty, sprzedamy - opiekun podrapał się w głowę. - Mamy dziewczynkę, ją pewnie też.

- Nie. Nie sprzedam… - zawahał się.

- Żywej - dodał obojętnie opiekun. - To co z nią zrobisz?

- Oddam rodzicom. Ale jeśli by jej nie chcieli z powrotem… Przygarnąłbyś ją? Mieszkała na wsi, jest ich tam jedenaścioro, na pewno potrafi robić w polu, pomogłaby. Bo pewnie wrócisz teraz do siebie?

Odpowiedział mruknięciem i wskazał wyjście ruchem głowy. Pierwszy wstając ciężko zauważył, jak nieopodal jego stopy coś błysnęło w ciężkim świetle pochodni. Schylił się i podniósł, a potem podążył za kompanem.

W chacie dziewczynka widocznie się już trochę rozgrzała, bo zdjęła z siebie kurtkę. Siedząc na za wysokim krześle majtała nogami, chociaż jej wzrok wciąż był pusty.

- Czy będę ładna na zawsze? - zapytała odwracając się na dźwięk zamykanych za mężczyznami drzwi. - Jutro w nocy będę klęczała i nic marudziła, i cały czas robiła minę.

Kupiec pokręcił głową.

- Nie, nic z tego. Jak myślisz, czy twoi rodzice… No już, już. Nie rycz, głupia. Będzie dobrze - ale dziewczynka płakała coraz bardziej, żaląc się między łkaniami, że chciała mieszkać wiecznie z innymi dziećmi w wielkim, pięknym domu i miała nadzieję, że będzie ładna, i wszyscy będą się nią zachwycać już zawsze. Kupiec skrzywił się w duchu, słysząc swoje słowa sprzed paru dni, podszedł do dziewczynki i pokazał jej co trzymał w dłoni. - Weź. Na pamiątkę.

Dziewczynka momentalnie ucichła i wzięła w obie ręce kamienną mysz, z noskiem nieco zadartym, jak gdyby w trakcie obwąchiwania czegoś. Wyglądała jak żywa; można było wręcz policzyć włosy jej sierści, a drobne pazurki drapały, kiedy przejechało się pod nimi palcem.

- Schowaj ją dobrze, żeby nikt ci nie zabrał - powiedział czule, po raz ostatni przekazując ofiarę potwora w cudze ręce.