NA JAWIE. WE ŚNIE

Sen lubi się powtarzać, bo zapominamy.

Krążymy wokół niego, jak markotne ćmy.

Za każdym razem świata głodne, gdy

po przebudzeniu sensu w nim szukamy.

I czasem na jawie we śnie długo trwamy.

Skrzą się wątłe obrazy, pasma żrącej rdzy.

Muśnięci jej dotykiem, długo się wzbraniamy

poczuć jak, choć wtulona, z zimna dalej drży.

Odeszła. Już dwie wiosny. Ani jednej łzy.

Puste, głuche pokoje. Amfilady dni.

Wściekłość, zmieszana z ciszą, w głowie ciągle grzmi.

I tylko sny. I sny.