Na pewno mnie kochasz? - prolog

Skrzywiłam się, gdy na wf rozdzielono moją klasę od klasy Nicka. Byłam zła, bo specjalnie dla niego kupiłam śliczne dresy, i seksowną bieliznę, która była widoczna, gdy podnosiłam bluzkę. To było okropne, bo miałam nadzieje na ćwiczenia w parach, lub chociaż mecz w jednej drużynie.

- Co ty taka nieprzytomna? - zagadał do mnie jakiś chłopak, którego nie znałam. Spojrzałam na niego bez zainteresowania, zakładając ręce na piersi.

- Znam cię? - byłam oschła, jednak miałam to totalnie gdzieś. Nie było Nicka, nie było też szczęśliwej mnie

- Możesz poznać, ale na więcej nie licz mała - odezwał się w dokładnie ten sam sposób, co mnie zszokowało. Spojrzałam mu w oczy, jednak zobaczyłam tam nicość, tak bardzo podobną do mojej własnej

- Hej, chciałbyś...

- Sharen, natychmiast do rzędu! Do dwóch odlicz - moją wypowiedz przerwał osty głos trenera, który patrzył na mnie z nienawiścią. Doskonale wiedziałam, dlaczego. Od zawsze byłam jego celem do wyżywania się. Więcej ćwiczeń, cięższe sposoby wykonania, itp. Prychnęłam, jednak bez słowa wykonałam polecenie. Po chwili zostaliśmy razem z klasą tamtego chłopaka podzieleni na drużyny. Pech chciał, że byliśmy w przeciwnych. Czułam jego intensywne spojrzenie na mnie, kiedy serwował, a ja jako jedyna miałam odwagę odbić jego ostre cięcia i zagrywki. Mech wyglądał jak nasz pojedynek, inni nie mieli dużo okazji do odbijania. Pod koniec lekcji, zasapana, przybiłam piątkę wysokiemu, równie jak ja zmęczonemu chłopakowi.

- Dobra robota. - mruknęłam, biorąc od niego butelkę z piciem - Jak się nazywasz? Wcześniej cię nie widziałam

- Jake. Jake Gregory. - przedstawił się, podając mi silną dłoń. Po chwili ją uścisnęłam, uśmiechając się równie pusto, jak on

- Bardzo mi miło - mój głos ociekał jadem, a on doskonale to wiedział, bo uśmiechnął się jeszcze szerzej - Sharen Noelle. Spotkamy się po szkole? Mój pokój w akademiku to 203.