na wstępie

na wstępie mojego listu

chciałabym się z tobą pożegnać

u progu nieba

czekają archanioły

z przetrąconymi skrzydłami

Bóg spóźnił się do pracy

jest za stary aby dodatkowo

zajmować się wszechświatem

twoje życie spisuje

moją dłonią swój testament

list otwarty do Kaina

skoro nawet cierpienie

z czasem staje się błahostką

a ból może dawać radość

pochylmy się nad niebem

sprzedajmy ciało po okazyjnej cenie

z okazji pierwszego dnia wiosny

podarowałeś mi skrawek słońca

by strzegł wiary w to

co wciąż obce i nienazwane

Komentarze (6)

Noico dwa lata temu

Najlepsza ostatnia strofa. Miodzio.

KatarzynaKoziorowska dwa lata temu

Dzięki. :)

Dekaos Dondi dwa lata temu

KatarzynoKoziorowska↔Podoba mnie się tekst, bo jest taki, prawdziwie ludzki, gdyż człowiek nie jest doskonały. Żaden.
Szczególnie druga i trzecia.
''co wciąż obce i nienazwane''↔i takie pozostanie, do końca naszych dni. Tu.
Człek może zrozumieć, jeno do granic umysłu. Poza tą granicą, to już może, tylko wierzyć lub nie:)
Takie subiektywne odczucia me:)↔Pozdrawiam:)↔%

KatarzynaKoziorowska dwa lata temu

Dziękuję bardzo za obszerny komentarz. :) Również pozdrawiam. :)

kikimora dwa lata temu

Ciekawy wiersz, Kasiu.

KatarzynaKoziorowska dwa lata temu

Dziękuję!

na wstępie

Komentarze (6)

Napisz komentarz