Na zakręcie – Sekwoja
Chociaż ciągle wierzysz we wróżby z gęstej sadzy,
to jednak musisz ruszyć i przemawiać do pni,
pustych i widocznych tylko dla oczu z poranną blizną.
Ten statek oderwał już dno i ukazał kolor,
tak często omawiany na pierwszych lekcjach,
gdy miękkie pantofle były płótnem, sznurówka
źdźbłem trawy; staw – gniazdem dla piasku z drogi.
Twoje spojrzenia w głębi drugiego pokoju
uspakajały młode odrosty wierzby, mówiąc im:
„wieczorem zaśniecie przy naszych stopach”.
Z pękniętej belki u progu wylecą pszczoły,
odkopana menażka znów wchłonie wilgoć z czoła.
Komentarze (7)
Liryk pisany szerokimi frazami, sylabika oscyluje wokół trzynastozgłoskowca, miary trudnej do trzymania w cuglach. Autor, decydując się na odstępstwa od równej ilości sylab w wersach i stałej średniówki, uniemożliwia umieszczenie tekstu w powszechnie szanowanym, tradycyjnym zbiorze wiersza białego, w którym znajdziemy również liryki Mistrza z Czarnolasu, ale coś za coś, tu ustępowanie formy na rzecz stabilności obrazu, minimalizowania przerzutni. Trzeba jednak podkreślić, że nierównowaga sylabiczna nie psuje rytmu, twórca przy pomocy zestrojów akcentowych nadaje mu płynność.
Dominantą stylistyczną jest metafora, w zasadzie nie znajdziemy frazy, jakiej nie byłaby fundamentem i jednocześnie kolejnym lirycznym piętrem. Ściany nośne i te rozdzielające przestrzeń wiersza, poza trzema pierwszymi wersami, wylano ze wspomnień.
Dom jak statek dryfuje po tych wodach, jest coraz bliżej początku. To nic, że płowieje ich kolor. Dzieciństwo tłumaczyło świat po swojemu, urzekająco, ale statek cumuje w porcie drugiego pokoju, gdzie liryczność obrazów osiąga apogeum: moc spojrzenia Kobiety, symbol znów miodnego roju i tamten trud, który gasi pragnienie. I nadzieja na potencjał przeszłości.
Czy można zostawić taką przestrzeń, wpłynąć w zakręt? Tytuł odpowiada, że nie.
5!
Pozdrawiam
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania