Nad Isenną [Saga Roderycjańska I]

Świecący w pełni księżyc odbijał się w toni rzeki. Z mroku wyłoniły się promy obsadzone przez zbrojnych, bacznie obserwujących drugi brzeg w poszukiwaniu czujek vascońskich.

-Przygotować się. Przybijamy - Zakomanderował Roseburg.

Momentalnie nad rzeką rozległ się odgłos szczękajacych mieczy wyciąganych z pochw oraz skrzypienia zbroi. Porośnięty zaroślami brzeg wypełnił się od żołnierzy, którzy zsunąwszy promy na plażę rzucili się w stronę rosnącego na wprost lasu.

- Roderyku? - Ozwał się kapitan.

-Tak?

-Weźże drużynę i idź na przechadzkę w stronę tamtej zruinowanej kaplicy - Wskazał ledwo widoczną polankę w środku gęstwiny leśnej, pośród której roztaczały się mury zawalonego budynku.

-Jak każesz - Odparł młodzieniec, przystępując do działania. Kilkoma szybkimi susami zmierzył do trzech kompanów kryjacych się w krzaku dzikiej borówki i na ich czele ruszył we wskazanym kierunku.

Emil rozejrzał się po kompanii. Nie widział na twarzach swoich ludzi strachu, byli to doświadczeni w boju mężowie. Jednak gryzł go ogromny niepokój. Wiedział że nie zwiastuje to nic dobrego. Tymczasem w oddali ozwały się miecze z charakterystycznym sobie brzeszczotem ścierających się kling. Kusznicy ustawieni na brzegu wycelowali bełty w stronę cieni, walczących na polanie, lecz wstrzymał ich gestem ręki kapitan Emil Roseburg. Wytężając wzrok zdołał dostrzec znajome sylwetki i zdawało się że mają sytuację pod kontrolą. To co jednak po chwili usłyszał, zmroziło mu krew w żyłach, stało się istnym gromem z jasnego nieba, zwiastunem katastrofy. Od strony ruin zabił dzwon, podnoszący alarm

-Wasza Cesarska Maść! - do namiotu wbiegł zdyszany młodzieniec, niosący pod ręka róg wojenny - Siły nieprzyjaciela przemieszczają się naprzeciw naszego prawego skrzydła! - ledwo wydusił z siebie, trzymając rękę na piersi, odzianej szatą z białym, szlachetnym koniem.

Cesarz nie odrywając się od biurka powoli odłożył pióro i ze spokojem spojrzał na gońca.

-Przekaż marszałkowi i konetablowi aby przygotowali się do forsowania rzeki - Rozkazał, dodając - Niechaj zachowają spokój, żadnych gwałtownych manewrów.

Poinstruowany posłaniec ukłonił się nisko i wybiegł z namiotu. Niedługo później wywiązujac się z planu konetabl de Fuise i marszałek fon Hardenberg rozpoczęli przesuwać poszczególne kompanie i chorągwie w stronę rzeki, wyznaczając ich marszrutę upozorowaną w marsz na prawe skrzydło, celem przerzutu sił na przyczółek kapitana Roseburga. Był to sprytny zabieg, mający zwieść nieprzyjaciela i dać czas cesarzowi przygotować się do forsowania Isenny.

- Co teraz? - Odezwał się nerwowo głos zza pleców kapitana, należący do Lothara.

Roseburg rozejrzał się wkoło. Stali w ciemnym lesie porośniętym bukami. Oparci o gęstwinę leśną mogli przez jakiś czas odpierać ataki Vascończyków, którzy pozbawieni wsparcia jazdy zdani byliby na samą piechotę. Lecz ile czasu wytrwają w starciu z przeważającym nieprzyjacielem? Roseburg powstał z ziemi i z kamienną twarzą zwrócił się do oficerów.

-Lotharze, weź swoją rotę i ustaw swych ludzi łukiem w stronę obozu Radeona, w oparciu o te ruiny - Rozkazał wskazując mieczem wyznaczoną pozycję.

-Limeryku, z ciżbą i kusznikami wyciągnąć promy na brzeg - kontynuował

-Mości Kapitanie, liny przerwane! - Rzucił nagle jeden z strzelców, wyciągając z wody przerwany sznur. Po Roseburgu przeszły wymowne spojrzenia.

-Niech to podziemia Azalgury - Zaklnął Lothar, kiedy w tym samym czasie powrócił z felernego wypadu Roderyk, wraz z trzema ludźmi.

-Wybaczcie - Rzekł speszony - Chcieliśmy ich zaskoczyć ale było ich siedmiu, jeden poszedł do wygódki do lasu... - Zaczął się gorzko tłumaczyć .

-Miałeś jedynie sprawdzić te ruiny - Stwierdził z wyrzutami kapitan - Przez twoje zuchwalstwo naraziłeś nas na niebezpieczeństwo - Dodał, piorunując wzrokiem młodego rycerza, który w pokorze spuścił głowę, mimo że głos Roseburga był zaskakująco spokojny - Poniesiesz konsekwencje, kiedy wyrwiemy się z tego.

Sąd nad młodzieńcem przerwały odgłosy rogów i maszerujacych ludzi. Pośród drzew zaczęli się wyłaniać vascońscy żołdacy.

-Wyciągać promy na brzeg, bystro! - Ożywił się na odgłosy dowódca kompanii - Kusznicy! Na pozycje! Roderyk i Filip zabezpieczają nasze skrzydła - Dokończył rozkazy.

Wszyscy popędzeni rozkazami zaczęli zajmować pozycje. Linia Vascończyków nadal słabo widoczna, niebezpiecznie zbliżyła się do oddziału, uformowanego praktycznie w dwie linię, z kusznikami na czele i zbrojnymi ustawionymi łukiem, metr w tyle za pierwszą linią

Strzelcy nie tracąc czasu naciągnęli cięciwy i po chwili w powietrzu zaświstały bełty. Nie wiadomo czy trafili czy też nie, gdyż las przesłaniał widok. Jednak w górę wzbiła się druga chmura strzał, która tym razem na pewno trafiła za sprawą padających postaci i krzyków zranionych. Maszerujący szybkim krokiem Vascończycy wpadli w bieg i z okrzykiem rzucili się na front kompanii. Kusznicy oddali ostatnią salwę i cofnęli się za plecy współtowarzyszy. W przeciągu sekund obie linie zderzyły się z hukiem uderzanych o siebie zbroi, mieczy, tarcz i ciał ludzkich. Rozgorzała walka. Roseburg stojąc za linią przemieszczonych strzelców nie zdecydował się włączyć czynnie do walki. Wypatrywał kolejnych fal wroga i jakichś znaków po drugiej stronie Isenny, świadczących o tym że ich jedyna nadzieja - natarcie konetabla de Fuise uratuje ich z opresji. Lecz na próżno wypatrywał czerwonych sztandarów.