Nadciąga noc Kupały

Ze źródła sensu i racjonalności wszelkich rzeczy, powstał paradoks egzystencjalny.

Nicość przeraża.

Więc wymyślono życie wieczne.

Od tej pory, tajemnicze duchy zsyłane są na ziemię.

Trzeba się bać, nie bagatelizować.

Jest ktoś istniejący, doskonalszy od myśli najdoskonalszej.

Ale czy realny?

Zajęcie atrakcyjne dla wielu.

Świadomość nieszczęśliwa odczarowuje świat.

Pozwalamy lekko się manipulować, wypełniać.

Aby ustalić co dla natury ludzkiej najlepsze.

Zwisają z sufitu poruszające się cienie i rytmy. Wysokie ściany chylą się, jakby miały runąć. W akty strzeliste i spatynowane dachy uderzył piorun. Chociaż nie powinien. Kobiety przejęły władzę nad błyskawicą.

Wyzwala się świadomość transcendentalna.

Powstaje dialog w oryginalnym znaczeniu:

Kto dziś pamięta piękną dziewczynę, z kwietnym wiankiem na głowie.

Przed chwilą go uwiła i puszcza na głęboką wodę. Płoną światła. Jest wesoło. Jest radosny śpiew. Jest ciepło.

Przestała się bać. Odnalazła miłość.

Jest szczęściarą. Przeskoczyła przez ogień. Kto by dziś pomyślał.

Pod dębami nikt się nie spotyka.

Uwagi końcowe:

Sprawozdanie na boskie źródła

próbuję wykazać na drodze egzegezy

kroję zatem

kozikiem plaster pejotlu

uwydatnia się przestrzeń zmysłowa.

Słoneczny żar torturuje upałem

i dusznością.

Za chwilę stoczy się z łuku triumfalnego

jakby nigdy nic się nie stało.

Bowiem, słońce kiedyś się wypali.

Co płonie zgasnąć musi.