Nagroda pokornych

Człowiek przecież z nicości powstaje

Chwała należy cała się Bogu

Jednak tego świat nie uznaje

A pokornych ma za swych wrogów

Dla pokornych przewidziana jest Uczta

Zasiądą z Bogiem przy jednym stole

Bo żyli pokornie na łez padole

Będą jak syn, będą jak córka

Nagroda wieczna to szczęście w niebie

Możność widzenia Oblicza Boga

Prowadzi tam tylko pokornych droga

Post o wodzie i chlebie