Najwyższa budowla na świecie

Najwyższa budowla na świecie

Piękny poranek – pomyślałam. Ostatni oddech lata.

Stoję na balkonie z kubkiem gorącej kawy i uśmiecham się do starej Lindy,

która już od ponad stu lat mieszka na przeciwko mojego domu.

Niespodziewana radość wypełniała mnie z przeczuciem,że coś się wydarzy.

Parę tygodni temu w jakimś konkursie z gazety wygrałam wycieczkę do najwyższej

budowli na świecie.W końcu nadszedł ten dzień.Patrzyłam całą sobą na to gigantyczne stworzenie,czując się przy tym taką bezbronną i zawstydzoną moją nagością.Wyrzeźbił to Bóg – wyszeptałam sama do siebie. A może ręce człowiecze?

Tak naprawdę miałam to gdzieś.Najważniejsze było dla mnie w tej chwili jak najszybciej dostać się do środka i stać się częścią czegoś tak niezwykłego.

Wspólnie z innymi zdobywcami nagrody , zwiedzałam piętro po piętrze.Patrzyłam na obrazy,które już wielokrotnie widziałam.Słuchałam historii ,którą już na pamięć znałam.Nagle poczułam się znudzona i oszukana kolejną iluzją naszego stulecia.Byłam zła sama na siebie i chciało mi się tylko ryczeć.Instynktownie dotarłam do windy i nacisnęłam guzik najwyższego piętra. Była to ostatnia nadzieja na uratowanie mojej naiwności.Nie pamiętam jak długo jechałam i o czym myślałam.Jedyne co czułam to mordującą mnie ciszę ,która miażdżyła mój umysł.

-Cel został osiągnięty -usłyszałam głos w windzie.Drzwi otworzyły się.W tym samym momencie mroźny powiew powietrza zaczą zamieniać mnie w skałę lodu.

Na próżno próbowałam złapać oddech.Nogi ugięly się pode mną i nastała ciemność.

Ocknęlam się czując jak ktoś lizał moje ręce, jak ktoś gładził moją twarz.

-Masz się wziąć w garść-usłyszałam głos ,który bezpośrednio mówił mi do ucha. - Wstań i chodź z nami.

Przede mną stał syberyjski tygrys i niedźwiedź polarny.Jeszcze tego mi brakowało-pomyślałam.Bez słowa poszłam śladami moich przewodników.Pokazali mi rzeźby lodowe,w których ukryta była tajemnica istnienia.Wystarczyła kropla krwi aby posągi przemówiły a stare papierósy czytelne się stały.My jednak wędrowaliśmy dalej aż do mostu, którego koniec był gdzieś tam w nieskończoności.Wystarczył jeden krok aby dotrzeć do ziarna ziemi i narodzić na nowo.

-Musisz się zdecydowć-przemówił tygrys syberyjski. Jakie to okrutne i zarazem banalne.Całe to nasze szukanie i bieganie za odpowiedziami jest po prostu wyłącznie podjęciem prawidłowej decyzji w odpowiednim czasie.

Piękny poranek -pomyślałam. Ostatni oddech lata.

Stoję na balkonie z kubkiem gorącej kawy i uśmiecham się do starej Lindy,która już od ponad stu lat mieszka na przeciwko mojego domu.-Dziękuję -schyliłam głowę przed drzewem-jestem siebie.