Naprawiacze życia

Pukanie do drzwi. Mechanik wezwany się stawił.

Z radością otwieram, z nadzieją, że wszystko naprawi.

Brodaty jegomość siwizną cenę wyznacza.

Większy niż wielcy więc mu tę cenę wybaczam.

Sprawdził w mądrości, wszelkie kabelki wymienił

lecz ..nic nie wskórał. Chyba niewarty swej ceny.

W swym optymizmie szukam pomocy uparcie.

Rozum tak każe, mam też nadziei poparcie.

Tani elektryk przyszedł mój świat zawojować.

Fachu pozory lecz tani, więc się podoba.

Szansa każdemu bowiem się w życiu należy -

przy pierwszym zwarciu wzniosłam tuzin pacierzy.

Od dziecka wiem – nadzieja ostatnia umiera

więc nową głowę na liście pomocnej wybieram.

Hydraulik pozna i dojdzie po nitce do kłębka

gdzie utknął problem. Diagnoza czeka mnie prędka.

Lecz ekspert nowy, choć z doświadczenia korzystał,

dni potrzebował pięć i sześćdziesiąt i trzysta.

Po internistach, księgowych, prawnikach i księżach,

kogo się radzić? Znów wyobraźnię wytężam.

Może błąd utkwił w dwóch podzespołach na czele?

Stąd, bez medyków, nikt nie poradzi za wiele.

Neuropsycholog i kardiochirurg nadzieją –

z dzbanka rozsądek i miłosierdzie przeleją.

Przyszli eksperci, z powagą profesjonalną,

misję podjęli podwójną więc niebanalną.

W zaciekłej walce okrzykom nie było końca –

na szachownicy stracili króla i gońca.

Nie przewidzieli, że mózg i serce – zalety

dzisiejszy człowiek już dawno sprzedał niestety.

Poszukiwania.. tygodnie z lupą któż zliczy?

Z nutką fachowej frustracji zostałam z niczym.

I pośród pytań, psychicznych załamań, szlochów

Stanęłam na widok siebie pod warstwą prochu

W pokrytym kurzem szaleństwie życiowych dróg

Najlepszy z ekspertów czekał, by pomóc – Mój Bóg..