Nasza Klątwa Pokoleń

W cieniu dębów, co pamięć w sobie trzymają,

Korzenie klątwy w sercach się chowają.

Niewidoczne, lecz głęboko wyryte,

W duszach nas wszystkich, klątwy pokoleń skryte.

Psychologia, jak archeolog, w głąb sięga rozumu,

Przeszłość rozgrzebuje, rany z genów tłumu.

Każdy ból przodków, każda ich rana,

W nas ożywa, jak niechciana fama.

Klątwa pokoleń to nie tylko baśń,

Dziedzictwo traum, co w rodzinie waśń.

W milczeniu trzymane, niewypowiedziane,

W ciemnościach pokoleń, głęboko skrywane.

Świadomość jak światło, w mrok rzuca blask,

By przerwać ten cykl, zrozumienia potrzeba nam z łask.

W psychologii klucz, do skrzyni zamkniętej,

Gdzie klątwa pokoleń czeka na mistrzynię.

Nie jesteśmy marionetkami w rękach losu,

Lecz twórcami opowieści, co wznoszą się z chaosu.

Zrozumienie jak światło, przeszłości cienie rozprasza,

A wiedza i świadomość, klątwę w końcu wygasza.