...

Miał Aspergera. Prawie nic mu nie wychodziło w życiu. Ale dostrzegał rzeczy niedostrzegalne dla "normalnych" ludzi. Nienawidził nieporządku, chociaż sam był bałaganiarzem. Budowa elektrowni termonuklearnej była jego pasją. Wiedział, że tokamak to ślepa uliczka, dlatego wybrał Greifswald, gdzie testowano największy na świecie stellarator.

- Panowie, to nie ma sensu. Nie można izolować temperatury od płaszcza. bo jak mamy ją w końcu wykorzystać? - zapytał na samym początku kolegów pochodzących z wielu ośrodków naukowych na świecie, a pracujących tak jak on w Niemczech.

Zaproponował więc nowe podejście do chłodzenia struktury reaktora poddawanego działaniu plazmy

o temperaturze kilkudziesięciu milionów stopni. Początkowo proponował bezpośrednie chłodzenie ciekłym azotem. Ale inżynierowie szybko wyprowadzili go z tego pomysłu. Zbyt duża różnica temperatury i nierównomierny jej rozkład doprowadzi do rozszczelnienia instalacji chłodzącej. To zaproponował w drugą stronę. Chłodzenie ciekłą miedzią. Szybko został sprowadzony do parteru. Miedź będzie zastygać i tworzyć miejscowe "czopy" zatrzymujące przepływ. Postawiono więc na wysokoprzepływowe chłodzenie specjalnym roztworem wody wraz z olbrzymim naczyniem wzbiorczym w postaci wielkiej stalowej cysterny, na wypadek zwiększenia się ciśnienia w układzie i ryzyka rozszczelnienia. Bał się tego rozwiązania, bo wiedział co się stało w Czernobylu i Fukushimie. Gdy pompy wodne zawiodą dojdzie do skokowego wzrostu temperatury wody i rozkładu na wodór i tlen. Po schłodzeniu poniżej dwóch tysięcy stopni, mieszanka gazowa zareaguje wielkim wybuchem. Lepszym wyborem według niego był dwutlenek węgla. Po awarii pomp nie dojdzie do wybuchu. Ale problem z rozszerzalnością wolframowego płaszcza pod wpływem temperatury pozostawał nadal nie rozwiązany. Pisał więc program do symulacji reakcji na wielkim superkomputerze, gdzie miliony zmiennych były obliczane równolegle w czasie rzeczywistym. I wtedy spotkał młodą doktorantkę, która przyleciała prosto z Fermilab.