Nerwowa

Pan jest cynik, proszę pana!

Pan mnie zwodził i oszukał!

Obiecywał podniet kosze

A ja puste kosze noszę!

Pan to w piekle się usmaży!

W kotle będą pana męczyć

Za te moje krzywdy wszystkie

Za to mogę panu ręczyć!

Pan się głupio nie uśmiecha!

Jaki butny? Jaki pewny?

Jeszcze raz się pan wyszczerzy

Puszczą mi niechybnie nerwy!

Pan przestanie! Daję słowo

Niechże pan się tu nie zbliża!

Och! Coś słabo dziś się czuję

Pan mi chyba nie ubliża?

Proszę pana! Ja ostrzegam!

Ja się nie dam znowu nabrać

Pan jest jakoś nazbyt śmiały

Mógłby pan tę rękę zabrać?

Pan jest głuchy czy ki diabeł?

Czy ja mówię do obrazu?

Jeszcze trochę i zemdleję

Więc załatwmy to od razu

Pan mnie strasznie denerwuje

Pan tak stoi, nic nie mówi!

Drwi z mej złości bez pardonu

Aż mnie chęć ogarnia znowu

Pan podejdzie, już nie gryzę

Jakże pięknie pan się śmieje!

Ja usiądę tu przy panu

Razem niech nas słonko grzeje

Pan zdziwiony? Proszę pana...

Taką jest kobieca dusza

Rano pana nie kochała

Teraz chuć jej struny wzrusza...