Niby byt

Nie miał imienia,

twarzy,

a jego kończyny plątały się ze sobą,

deformując ciało.

W okolicy mówili o nim

Niby byt -

co trwoży prostych ludzi,

i bierze na pokuszenie ich los.

I trwożył,

i brał,

i wyrywał,

i szarpał,

aż zawładnął,

pochłonął

ten niby świat.

A drwina

strumieniami płynęła

z niby ust

w niby domu,

tak na niby.