Nie chciałem tego!

Za każdym razem, gdy choćby przełykałem ślinę w ustach czułem metalowy smak. Wszystko, każdy nawet najmniejszy kęs chleba smakował tak samo — rzeżucha. To było wyczuwalne wszędzie tam, gdzie tego nie było. Nie chciałem tego, więc przestałem jeść.

Za każdym razem, gdy próbowałem spać, przed oczami niczym jaskółki przefruwały mi Twoje zdjęcia. Wraz z jaskółkami przyfruwała wtedy samotność i otulała mnie jak kocem. Nie chciałem tego, więc przestałem spać.

Mycie się i ubieranie w czyste rzeczy przypominało mi o Twych małych nawykach, które tak weszły mi w pamięć, które tak w Tobie kocham. Niektóre z nich nawet po Tobie przejąłem. A gdy łapałem się na takim choćby małym ruchu ręki, smutek znów witał to progów mej pustej od szczęścia duszy. Nie chciałem tego, więc przestałem się myć, przebierać i wiele, wiele innych.

Miasto, słońce, gwar, ta cała radość, którą świat zewnętrzny niósł z sobą przypominały o Twym zawsze pozytywnym nastawieniu. O Twym śmiechu, słowach, włosach. Razem z Twoim uśmiechem przybywał żal, że Cię ze mną nie ma. Nie chciałem tego, więc przestałem wychodzić do ludzi. Przestałem się śmiać.

Każdy dzień stał się dla mnie rutyną, tym samym. Nie chciałem tego!

Tęsknota przypływała do mnie łodzią niesioną na falach beznadziei. W tych samych wodach topiłem się ja. Nie chciałem tego!

Ludzie proponowali pomoc, nie chciałem tego!

I wiesz czego jeszcze nie chciałem? Nie chciało mi się żyć, to jakby trzymanie się czegoś, czego nie trzeba się trzymać. To jak zamykanie drzwi do marzeń na klucz. Nie chciałem zamykać swoich drzwi, więc dołączyłem do Ciebie. Skoczyłem. I po wszystkim, wcale nie było tak źle.

Nawet nie bolało. Teraz idę Cię odnaleźć.