Nie chodźcie na bagna! [tam mieszka Błotosmętek]

Nie chodźcie na bagna, ludziska drogie,

Bo tam zagląda Błotosmętek zawsze po mroku.

Ma zielone ciało jak patyki wiecznie błotem pokryte,

Co niejednego spłoszył i przestraszył,

Bo Błotosmętek, to taki błotowij dziwny,

I o jego egzystencji wie niewiele ludzi zwykłych,

Lecz mieszkańcy bagna go znają dobrze od zarania,

I cieszą się, jak mówią z nim, w telegraficznych, błotnych językach.

Więc nie bójcie się, ludziska nasi,

Bo Błotosmętek to miły błotowij z pasją.

Kocha wycieczki i wypad na marszrutę w błotnistym świecie,

Wraz ze swymi bratankami, kuzynami i setkami znajomych,

Nie boi się ani burzy, ani mrozu zimowego,

I zawsze potrafi zaskoczyć innych swymi pomysłami.

Lecz dla przeciętnego człowieka,

Błotosmętek to straszak i ciemna postać,

Bo jak na bagnie zobaczy, to w zęby brać pianę zacznie,

Bo kto wie, jakie szaleństwa czaić się mogą za nim.

Więc ostrzegamy, pamiętajcie,

Nie idźcie na bagna i nie zaczepiajcie Błotosmętka,

Bo gdy się obrazi, to możecie mieć problem,

A raczej z kilkoma błotowijami trzeba napić się herbaty!

Bo Błotosmętek to miły gość,

Choć czasem dziwny jak błotowij wśród ludzkich rzesz,

Lecz o jego przyjaźni warto marzyć,

Bo to zawsze cenny skarb wśród ludzkich lęków i obaw.