Nie ma bohaterów

Nie ma bohaterów w tej ludzkiej grze,

Chwała to wymysł co w piersi wrze,

Każdy krok to kropla wody w pustce,

Każda myśl jak pyłek leży na półce

Życie – czy krzyk, czy cichy szept?

Przemija tak samo, bez śladu, jak ledź.

Nie pytaj, co będzie, gdy skończy się tchnienie,

Bo po tamtej stronie jest tylko milczenie.

Księżyc nie płacze, gdy gasną twe oczy,

Słońce nie staje, gdy ktoś się w nocy zmoczy.

Planety krążą, nie znając twych imion,

Gwiazdy nie widzą, że czas twój minął.

Więc chwytaj ten moment, co ślizga się w dłoni,

Nie szukaj sensu w wiecznej agonii.

Bo tylko to jedno, co teraz, się liczy,

Nikt ci za to nie policzy.

Nie ma bohaterów, nie szukaj chwały,

Są tylko chwile – krótkie, choć stałe.

A gdy nadejdzie koniec, niech będzie spokojny,

Jak zamknięcie książki – ostatniej, lecz godnej.