Nie ma końca

Trzask pękającej, suchej gałęzi wydarł z letargu Netkana. Czuł przeraźliwy ból głowy, jakby ktoś wciąż i wciąż dłubał w niej tępym śrubokrętem. Nic nie pamiętał, co gorsza nie wiedział, gdzie się znajduje. Z trudnością łapał kolejne hausty powietrza, starając się zachować przytomność. W głowie wciąż mu huczało, a on mimo wszystko starał się przypomnieć, kim jest.

– Cholera – wychrypiał i zamilkł zaskoczony. To nie był jego głos!

Leżał na ziemi i w końcu ten fakt dotarł do niego. Z trudem otworzył oczy i zobaczył nad sobą korony drzew, a nad nimi mnóstwo malutkich punkcików. Patrzył zachwycony, zapominając o nieciekawym położeniu, w jakim się znalazł. Kojący szum drzew oraz delikatny powiew wiatru wyciszył jego strach, a on w końcu mógł zastanowić się, co się stało.

Ostrożnie obrócił się na lewy bok i przysiadł. Poczuł się nieco lepiej, jednak wciąż kręciło mu się w głowie. Powoli wzrok przystosował się do mroku panującego wokół, a oddech stał się miarowy i spokojny. Uspokojony chciał wstać, gdy nieoczekiwanie zobaczył w oddali strumień światła przecinający ciemność. Przerażony, powoli wycofał się do znajdującego się tuż za nim drzewa. Tam mogli go nie dostrzec.

– On musi gdzieś być. Musimy go znaleźć. – Usłyszał basowy głos, a przez jego ciało przeszedł nieprzyjemny dreszcz. Znał tego człowieka!

– Nigdzie go nie ma! – Krzyk drugiego z poszukiwaczy nie robił wrażenia na Netkanie. To nie on był zagrożeniem, tak przynajmniej myślał. – Może zabezpieczymy teren i poszukamy go rano?

– Pojebało cię! Musimy go mieć i to natychmiast. I tak może być za późno!

– Jak chcesz – odpowiedział ten drugi.

Głosy oddalały się, zabierając za sobą niebezpieczeństwo. Tylko, czy na długo? Netkan powoli wstał i poczuł się nadspodziewanie dobrze. Ból głowy minął, a pamięć powoli powracała. Był żołnierzem. Uświadomienie sobie tego, uruchomiło uśpione wspomnienia. Przed oczami pojawiały mu się kolejne obrazy, a on nie czuł nic. Nie robili na nim wrażenia zmasakrowani towarzysze, czy też zakrwawione, zmaltretowane przez niego ciała kobiet. Niemal z ulgą przypomniał sobie, jak gwałcił niezbyt urodziwą kobietę i z jakim spokojem zastrzelił jej płaczącego z bezradności kilkuletniego syna.

– Uczeń przerósł mistrza. – Kolejne obraz wyłowił znany mu basowy głos. To był Artur!

Przez głowę Netkana przemykały kolejne drastyczne wspomnienia, które on przyjmował ze stoickim spokojem. Wiedział kim jest, a pojawiające się obrazy przypominały mu wizytę w kinie. Brakowało jedynie reklam. Na jego twarz wypłynął uśmiech, a w oczach ponownie pojawił się blask.

– Czyli tak to wygląda – powiedział nieco metalicznie i się zaśmiał. – A Artur niestety się spóźnił. Niestety?

Miał cel, a właściwie dwa i chciał jak najszybciej załatwić sprawę. Ciemność stała się jego sprzymierzeńcem. Z przylepionym uśmiechem do twarzy, podążał w kierunku wcześniej słyszanych głosów. Musiał się powstrzymać, by nie zawołać Artura po imieniu. Był jednak za daleko i nie mógł ryzykować zbyt wczesnego spotkania. Wyostrzone zmysły wskazywały właściwy kierunek, a on biegł, czując że z mrokiem stanowi jedność.

– Cholera, gdzie on jest? – Dochodzący z oddali głos Artura, świadczył o tym, iż ciało Netkana działało bez zarzutu.

– Tu jestem! – krzyknął i zaśmiał się w duchu. Teraz nie musiał się już kryć. – Poczekaj, zaraz będę przy tobie – dodał i błyskawicznie znalazł się przy Arturze.

– Boże – jęknął dawny kompan.

– Od razu tak wielkie słowa. Zresztą, to chyba ty jesteś dla mnie bogiem, a przynajmniej masz spory udział w moim nowym ja. – Netkan uśmiechał się do Artura, ten zaś drżał przerażony. – A tak, byłbym zapomniał – kontynuował przemowę. – Nie jesteś sam i możemy razem zastanowić się, co zrobić z twoim kompanem.

– Uciekaj! – wrzasnął Artur, czym jedynie rozbawił Netkana.

– A więc chcesz, żeby się uratował? Niezbyt to do ciebie pasuje, ale czemu nie. Wiesz, że zawsze cię szanowałem, więc niech sobie ucieka.

– Jesteś potworem – wyszeptał Artur, patrząc w jarzące się niebieskie oczy.

– Potworem, a nie doskonałą maszyną do zabijania? Maszyną, prawda?

– Tak, maszyną – zgodził się. – Chciałem cię uratować, naprawdę – dodał bezradnie.

– No to się udało. Sprawny jak nigdy i te dodatki. W oczach noktowizor, wzmocnione mięśnie, a i niemal wyglądam jak człowiek. Tylko nieco brakuje mi dawnych wspomnień. Wiesz chyba, o co chodzi?

– Wiem. – Jego wzrok uciekł na bok, a sylwetka skurczyła się.

– Jedyny na świecie. Najlepszy. Taki cudak! – wysyczał Netkan.

– Nie, to nie tak. Dla mnie byłeś najlepszym żołnierzem.

– Bo przecież nie przyjacielem – dopowiedział Netkan. – A teraz jestem najlepszy, to musisz przyznać.

– Wszystkich wymordowałeś! Wszystkich! – krzyknął Artur.

– To chyba dobrze? W Iraku klepnąłbyś mnie po plecach i pogratulowałbyś dobrze wykonanego zadania. Pamiętasz, co robiliśmy?

– Niestety.

– Dopiero ruszało cię, jak czułeś trupi odór. No i tych much nie znosiłeś. A wcześniej? Czy ktokolwiek wybłagał u ciebie życie? – Artur patrzył w ziemię i nie odzywał się. – Nawet dla dzieci nie mieliśmy litości. Ty mnie tego nauczyłeś, bo przecież te dzieciaczki kiedyś będą dorosłe i się zemszczą. Mówiłeś tak?

Artur kiwnął głową.

– Widzisz – Netkan zawiesił głos. – Widziałem piekło, a ty mnie z niego wyciągnąłeś i wrzuciłeś ponownie.

– Uratowałem cię – cicho zaoponował Artur.

– Właśnie – zaśmiał się Netkan. – Teraz i ja cię uratuję.

– Piotrze, nie rób tego – Artur podniósł wzrok na dawnego przyjaciela.

– Piotrze? – Pytanie zawisło między nimi. – Nie znam człowieka – dodał zimno. – Podobno pozostawienie mi dawnego imienia mogłoby narobić niepotrzebnego bałaganu. Rozdwojenie jaźni, czy coś takiego. Nie było tak?

– Nie – zaprzeczył. – Wiesz, że nie o to chodziło.

– Cóż i stało się. Musisz przyznać, że sprawnie mi poszło z twoim oddziałem.

– Naszym oddziałem – zaoponował Artur. – Naszym.

– Zwał jak zwał – zaśmiał się Netkan. – Tylko ten problem z przegrzewaniem się. Wiedziałeś o tym?

– Nie – odparł.

– A o tym, że rozpoznaję, czy ktoś kłamie, pewnie wiedziałeś? – Artur patrzył bezradnie na mówiącego kolegę. – Wiesz, że muszę cię nieco zmniejszyć? – Netkan badawczo spojrzał na Artura, ten jednak wciąż milczał. – Zostawię korpus, będzie łatwiej nieść.

– Zabij mnie – wyszeptał Artur.

– Gdyby to było takie łatwe, to pewnie bym to zrobił, ale ty byłeś moim najlepszym przyjacielem. To ty nauczyłeś mnie cieszyć się z każdego kolejnego trupa, a teraz co? Mam zabijać dla własnej satysfakcji? Przecież to chore.

– Ty jesteś chory – powiedział cicho. – Jesteś pierdolonym psychopatą! – wrzasnął Artur.

–Dwaj pierdoleni psychopaci, kontra świat. Będzie naprawdę dobrze.

– Po prostu mnie zabij.

– W kółko to samo. – Netkan uśmiechnął się krzywo. – Umówmy się tak. Teraz zajmę się twoimi nogami, a później zobaczymy, co dalej. Może być? – Oczekiwał na odpowiedź, jednak tym razem Artur milczał. – Ach ci ludzie – westchnął. – Wiesz, te lasery to chyba się teraz przydadzą.

Netkan zmierzył wzrokiem Artura i jednym sprawnym ruchem odciął mu nogi. Korpus Artura zsunął się z ud i wylądował na ziemi, a on wrzeszczał z bólu.

– Proszę państwa, nastąpiło miękkie lądowanie i odłączenie korpusu od reszty ciała. – Netkan wczuł się w rolę komentatora sportowego i szybko wyrzucał z siebie kolejne słowa. – Trwa oczekiwanie na kolejne cięcie. Lewa, czy prawa? Chwila napięcia i... – Netkan odciął prawą rękę dawnego przyjaciela. – Jest! – krzyknął.

Artur zwijał się z bólu, nie mogąc wyrzucić z siebie żadnego słowa. Netkan zaś z satysfakcją obserwował cierpienie przyjaciela. Podobno kiedyś był inny. Podobno. Teraz wystarczyło odciąć lewą rękę, zabezpieczyć rany, wrzucić korpus do worka i przenieść do laboratorium.

– Już niedługo Arturze – mówił Netkan. – Będziesz zadowolony. Nawet bardzo. A później...

Netkana przeszył go ból, który w szybkim tempie zaczął się wzmagać. Połączenia nerwowe przekazywały go do każdej komórki ciała, a on nic nie umiał zrobić. Upadł na ziemię, co niewiele zmieniło w jego podłożeniu. Katorga była nie do opisania, neurony paliły ciało, a on nie umiał nad tym zapanować. Mrok, który był jego przyjacielem, wdzierał się i rozdzierał każdą komórkę jego ciała. Cierpiał, jednak nie prosił o litość. Nie znał tego słowa.

– To jest broń magnetyczna. – Z oddali doszedł do niego głos. – Rozumiesz, nie mogliśmy być bezbronni.

Nie rozumiał słów, tylko walczył o wymykające się istnienie. Był gotowy na wszystko, byle tylko trwać. Cierpienie bezwzględnie odbierało mu świadomość i zrzucało w ciemność, z której nie było wyjścia. W końcu ból minął, a wraz z nim odszedł Netkan.

Łukasz podbiegł do okaleczonego przyjaciela i sprawnie powstrzymał krwotok z uciętych kończyn.

– Wytrzymaj – mówił do niego. – Uratujemy cię, tylko wytrzymaj! Musisz mi uwierzyć, wszystko będzie dobrze. Musisz żyć!

Artur jak zza mgły słyszał chaotyczne zapewnienia kolegi i pragnął tylko jednego – śmierci.

...

– Widzisz, udało się – Radosny głos Łukasza doszedł do świadomości Netkana 2.0. – Rozumiesz mnie?

– Jasne że tak – Na twarzy Netkana 2.0 pojawił się szeroki uśmiech. – Wiesz może, kim był Artur?