nie potrafię nic zmienić chyba czas zmienić siebie

"ty jesteś jak liść skąpany w słońcu

ja byłem jak korzeń wijący się w ciemnościach"

zostałem wygrzebany

i świat który ujrzałem

rozczarował mnie

 

miałem tyle do powiedzenia

 

zbyt dużo

 

teraz siedzę w takt muzyki

ze słowami które

nigdy nie zostały wypowiedziane

 

już jest za późno

 

Twoje słońce mi nie służy

czas wrócić pod ziemię

i zebrać myśli

 

//wyrozumiałość cechuje ludzi wielkich

nie potrafię nic zmienić chyba czas zmienić siebie
Autor: NiktKtoChceByćKimś
Czytano 400 razy
Data dodania: 02.09.2018

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 5

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (12)

  • D4wid 02.09.2018
    Tym razem nie pachnie Herbertem. Podoba mi się. Oceniać pod względem budowy itp. nie będę, za mały na to jestem :)
  • NiktKtoChceByćKimś 02.09.2018
    Grunt to być elastycznym, dzięki miły komentarz
  • NiktKtoChceByćKimś 02.09.2018
    *za miły
  • Aisak 02.09.2018
    Najpierw jest czarowanie
    a później rozczarowanie...

    Kolejny tekst o wyrozumiałości.
    Jakby skierowany do grupy osób, czy jednej osoby, której obce jest to słowo.

    Wy rozum miałość

    Wyro zoom i ał ość

    Dobre jest wyzerowanie się.
    I niezręcznej sytuacji.
    Noc sprzyja myśleniu.
  • NiktKtoChceByćKimś 02.09.2018
    Dziękuję Aisak :) miło mi, że to przeczytałaś
  • betti 02.09.2018
    Aisak zabawiasz się widzę... aż tak źle znosisz krytykę, że ciągle o tę wyrozumiałość żebrzesz?
  • Gregor 02.09.2018
    trala la la la zabawa trwa
  • Aisak 02.09.2018
    Kóva, weź spierdalaj.
    Idź popisz zPanem Gęsią.
  • Gregor 02.09.2018
    Aisak ona panu gęsi do pięt nie dorasta
  • Artbook 02.09.2018
    Fajny, szczery i w pewnym sensie odważny tekst NiktKtoChceByćKimś :-) To takie moje pierwsze wrażenie. Trafił do mnie i w zasadzie dziękuje bardzo ;-) Pozdrawiam, piąteczka!
  • NiktKtoChceByćKimś 02.09.2018
    Miło mi dziękuję
  • Buziak 03.09.2018
    Jak zerwanie, ale nie do końca, raczej powrót do siebie, do własnego ja. Korzeń pozostając pod ziemią, nawadnia roślinę, dzięki czemu ta rośnie, liście pięknieją.
    Czyli prawidłowość zostaje zachowana, ona w słońcu, on w cieniu, każdy pozostaje sobą, tworząc razem piękne połączenie. :)
    Idealna symbioza natury, również ludzi, którzy się uzupełniają. Bardzo fajne, metafora charakterów..

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania