Nie wszystko złoto co się świeci

To opowieść o kobiecie wręcz młodej.

Mianowicie przechadzała się przez uliczki miasta. Miała bladą cerę, nie uśmiechała się, a jej czarne włosy uciekały się w koński ogon. Kobieta, choć nie każdy wiedział, była chciwa na pieniądze. Łasi się jak łasica lub sroka, aby tylko coś zwędzić . Albo nie koniecznie zwędzić, to za mocne słowo, raczej zarobić, zdobyć, czekać na dobrą okazję.

Przechodziła przez chodnik. Po lewej stronie znajdował się kubeł na śmieci. Nie taki, jakiego sobie wyobrażamy. Bowiem był to szeroki kubeł na odpady komunalne. Ale coś w ów kuble się świeciło. Czy aby na pewno w takim syfie, mogła znaleźć się błyskotka?

Sroka podeszła do kubła. Świeciło się, albo błyszczało. Błyszczało wśród śmieci, syfu i smrodu. Kobieta nie chciała wkładać swojej jakże ślicznej i delikatnej dłoni do takiego wysypiska. Jednak czego by nie robić dla złota? No czego, jakieś pomysły? No bo jak tak błyska wśród śmieci, to chyba oczywiste, że błyskotka, co nie? Ostatecznie zdecydowała się na wsadzenie tam ręki. A tam, cóż za pierścień. Złoty z emblematem. Jak nic, taki. Założyła go na palec.

Wkrótce jednak coś się stało. Jakby jakieś mroczne siły odchodziły od emblematu i rozpraszały się po obszarze, po czym wchodziły do jej mózgu. Jakaś moc do niej mówiła.

– Chcesz złota? – Wydobywały się z pierścienia głośne głosy, które tylko kobieta słyszała. – Chcesz go, czuję to.

Tak też kobieta kierowała się na cmentarz. Za cmentarzem poszła prosto. Tak oto dotarła do lasku, a w nim do pieczary, która z początku wyglądała jak lisia nora. Weszła tam po nie trwającym długo, zastanowieniu. A tam rzeczywiście było złoto. Kupa złota, niczym kupa gnoju.

Gdy kobieta tylko dotknęła, zdarzyło się coś niesamowitego. Pierścień wsiąknął jej duszę. W dosłownym wyrażenia znaczeniu. I powrócił na śmietnik, by czekać na sroki.

Czy aby na pewno wszystko co się świeci, to złoto?