Nie zalewaj

Frederick i Dan oglądali z ukrycia jak ryży krasnolud, z beczką bimbru na plecach, wiał co sił w nogach, potykając się o własną brodę. Zaraz za nim pełzł ogromny smok, ledwie przeciskając się przez wąskie, kamienne korytarze. Wył wściekle i prychał, ale krasnolud zwinnie przemykał między skałami, unikając lecących w jego stronę głazów. Gadzina zionęła ogniem, ale uciekinier fiknął koziołka, rozchlapując berbeluchę na boki.

- Jak ten smok tu w ogóle wlazł? - Zdziwił się Frederick, nieudolnie starając się schować swoje ogromne cielsko za wystającym stalagmitem. - Jest gruby jak twoja ciotka,wiesz, ta z cukierni.

- Tśś! - Zganił go Dan, wystawiając głowę zza skały. Zgiełk milkł powoli, roznosząc się echem po wilgotnej jaskini. - Nie wierzę, gadzina naprawdę ma słabość do alkoholu...

*

- Niemożliwe, będziemy bogaci! - Rzucił Dan, przymierzając skrzące się pierścienie. - Spójrz na moje palce! Są więcej warte niż twoje smutne życie!

- A te talerze więcej niż ty z całą swoją rodziną! - Uśmiechnął się do niego Frederick, ogromnymi rękami przeszukując zbutwiałą skrzynię z kosztownościami. Smocza jama zapełniona była taką ilością złota, że mogliby kupić za nie cały łańcuch górski, w którym się znajdowali, razem ze smokiem.

- Aż mi się wierzyć nie chce, że taka fortuna kryła się tu tyle lat! - Niski, smagły mężczyzna zapląsał, w świetle lampy, rzucając refleksy na stos złota. Po chwili rzucił się zwinnie na jedną kupkę z kosztownościami, wygrzebując coś z pod spodu. - Patrz na to! To chyba czajnik. Złoty! Z takiego to herbatę pije się po królewsku!

- A my teraz jak paniczyki! - Wyszczerzył do niego, nieco krzywe, zęby towarzysz.

- A wiesz co? Wygląda jak nowy, ani grama kurzu. A co nam tam! Rozpalaj ogień, wstawiaj wodę! Mam jeszcze trochę tej podłej herbaty, ale z tego będzie smakować jak ambrozja! Ośle, nie w nim, bo okopcisz! Bierz nasz rondelek stary, wodę do czajniczka przelejemy jak już się zagotuje. Zaraz sobie wypijemy herbatki, jak książęta! O! Zobacz, tam w rogu stoją chyba filiżanki, no, to aż się prosi o toast!

Frederick zaśmiał się tylko głupkowato i poszedł po nie, a Dan dokończył za niego rozniecać ogień. Wilgotną jaskinię wypełnił zapach dymu, zaraz też roziskrzyła się brylantami i złotem. Po chwili usiedli w ciszy na starych, popękanych płytkach, czując, jak podniecenie ustępuje miejsca satysfakcji. Ogień trzaskał wesoło, tańcząc na kilku zbutwiałych nogach od krzeseł, jakby świętował razem z nimi.

- Myślisz, że z Mogrimem wszystko w porządku? - Zapytał Frederick, wpatrując się w płomienie.

- Jasne że tak! - Uśmiechnął się do niego towarzysz. - Jest zwinniejszy od każdego elfa jakiego znam, a to przecież krasnolud, w dodatku nieco gruby! Jak taki... brzydki, tłusty kot, o aparycji weterana wojen śmietnikowych. Ale to się zmieni! - Wywijał rękami, żywiołowo gestykulując. - Gibkość, którą zdobył walcząc ze szczurami o mięso nie poszła na marne. Mogrim zasłużył sobie na część skarbu. Nie będzie już musiał tańczyć dla tych starszych magów, to nieco obrzydliwe.

Olbrzym pokiwał z zadowoleniem głową. Przez chwilę milczeli, niespiesznie grzejąc się przy ognisku. Smok nie wróci, zawsze po alkoholu leżał nieprzytomny kilka dni.

- A wiesz że podobno w takich skarbach znajdują się lampy dżinów? - Przerwał ciszę Frederick, bawiąc się złotą koroną, wysadzaną diamentami.

- Co ty gadasz, nie zalewaj! W smoczych legowiskach lampy dżina? Pomieszały ci się legendy. - Parsknął Dan, łapiąc leżący obok perłowy naszyjnik.

- No, może w smoczych to nie, ale ogółem...

- Ogółem, to pieprzysz jak potrzaskany. Dżina się zachciało... - prychnął, rozgrzebując żar kawałkiem mosiężnego lichtarza, całkowicie zielonego od patyny.

- No, ale jakby - upierał się jego przyjaciel. - To czego byś sobie życzył?

- Czego? - Zamyślił się na chwilę, wpatrując w wielkie stalaktyty, wystające wysoko w górze. - Żebyś miał więcej oleju w głowie i już takich bzdur nie opowiadał!

- A ja bym chciał, żeby Ci gęba oparszywiała! - Sapnął urażony wielkolud, chowając się za szerokimi plecami.

- Niegodziwcu! A ja cię karmiłem ostatnie pół roku, boś sobie roboty nie umiał znaleźć! A mówiła Karenka, wywal łazęgę na śmietnik, to niewdzięczny kundel jest! Ale nie, wrodzona dobroć nie pozwoliła mi przejść obojętnie! - Dan, nieco zbyt teatralnie, założył nogę na nogę, omal się nie przewracając. - A starałem się ciebie do fachu wkręcić, stolarka dobra rzecz, mówiłem, ale nie! Żeś cienki jak dupa węża, z tymi paluchami to tylko drwa rąbać!

- Ha! Dobre sobie! - zaśmiał się Frederick, aż jego wielkie barki podskoczyły. - A kto cię bronił przed lichwiarzami, co? Bo się hazardu zachciało? Takiego mądrego udajesz aś głupi jak but, a nawet gorzej, bom nie słyszał jeszcze o tonącym w długach bucie.

- Przesadzasz - wybąkał zbity z tropu Dan, jednak wyraźnie się zmieszał. Pamiętał jak żywo sytuację, jeszcze sprzed paru dni, kiedy musiał odmówić najmłodszej córce słodkiego placuszka, a potem szybko uciekać z rynku, by ludzie Jednookiego nie obdarli go ze skóry. - Ostatnio podeszły mi karty, skąd miałem wiedzieć że mają lepsze? - Wiedział że to kłamstwo, że oszukuje nie tylko swojego przyjaciela, ale także i siebie. Nic na to nie mógł poradzić, pokusa za każdym razem była silniejsza. Zawsze wierzył że to właśnie będzie ten dzień, że teraz rozbije bank i odwróci swój los. Jedna wygrana, to przecież nie aż tak wiele, prawda?

- Znikąd miałeś nie wiedzieć, to jest właśnie problem hazardu - Dan zawsze zastanawiał się, jak tak wolno myśląca osoba jak Frederick, czasami potrafi powiedzieć coś tak mądrego. Olbrzym ciągle go zaskakiwał, a znali się już od paru lat. - Może po prostu nie potrafimy wykorzystać naszych talentów? - Powiedział wielkolud już spokojniej. - Babcia zawsze mówiła że każdy ma jakieś, trzeba je tylko odkryć.

- Twoja babcia zabawiała gości, burcząc brzuchem w rytm piosenki.

- Ale zawsze się śmiali - bronił jej, wspominając jak skakała w rytm radosnych poburkiwań.

- I jak padało rzucała groszkami w okno starego Joela, żeby myślał że to grad.

- Celności jej nie możesz poskąpić - nie dał się zbić z tropu, dumny z dokonań babci, bohaterskich czy nie.

- A pamiętasz jak prała dywany w...

- Dobra, starczy! - Przerwał mu nieco głośniej niż zamierzał, zaraz jednak uspokoił się. - Wracając do dżina, gdybym go znalazł to bym wyleczył cię z hazardu, zaraz po życzeniu o parszywej gębie, oczywiście.

- A Ja bym ci znalazł kobietę - rozczulił się stolarz. - Taką co umie grać na lutni, żebyś mógł zasypiać bez koszmarów, nawet podczas burzy - rzucił mu przyjaciel, wsłuchując w wodę ściekającą ze stalaktytów.

- Och, Dan, to miłe - uśmiechnął się do niego na swój własny, poczciwy sposób. - Może jeszcze kiedyś poznam taką?

- Na pewno! - Poklepał go po plecach, nachylając się niebezpiecznie blisko ogniska. - Dziewczyny nie wiedzą, co tracą, uciekając od ciebie w popłochu, gdy starasz się im wręczyć swoje laurki! Ja byłbym zachwycony, są piękne! Zwłaszcza ta z księżniczką na ośle i wielkimi dżdżownicami - spojrzał na rondelek, w którym woda kipiała mocno, i nie odwracając wzroku, na oślep wrzucił do czajnika garść liści. - No, woda zagotowana, wrzuciłem już ten gorzki syf, zalewaj.

- Już, już, gorące... - Zasyczał wielkolud, ostrożnie łapiąc naczynie przez poły płaszcza. W ciemności zdało mu się ze coś rusza się pod suchymi liśćmi, jednak zaraz zrzucił to na migoczące światło ognia. Gorąca woda wpłynęła do czajnika, para buchnęła mu w twarz. To wtedy usłyszał przeciągły pisk, dobiegający z naczynia.

- O bogowie! Słyszałeś to?

- Oczywiście że słyszałem! - Rzucił mu Dan, przekrzykując jazgot. - Mysz jest w środku!

- Wylej to! Szybko!

Nie musiał mu powtarzać dwa razy, jego przyjaciel szybkim ruchem przechylił czajnik, parząc sobie palce. Ze środka, buchając parą, wypłynęła woda, liście i... coś jeszcze.

- Co to jest? - Spytał przerażony Dan, bojąc się podejść bliżej by sprawdzić.

- Mały niebieski ludzik... z czajnika... - Sapnął Frederick, który ostrożnie podniósł znalezisko i teraz przyglądał mu się w skupieniu.

- Bogowie... to nie był czajnik... - rzucił Dan, łącząc kropki -to była lampa... my... z-zalaliśmy dżina wrzątkiem...

- A wraz z nim - rzucił smętnie olbrzym, patrząc na małego człowieczka - nasze marzenia...