Niebosquat

wiesz, co bym chciał ci wyczarować? miłosne

miasto, Kryształowe Tokio, ale zamieszkałe

w większości przez Polaków (bo i po co utrudniać

sobie życie łamaniem języka japońszczyzną?).

albo swoje Dańce – metropolię usianą wieżowcami

z litego brylantu, w której nikt nawet nie słyszał o trądzie,

braciach Karnowskich czy gnojowicy, a każda chwila

jest niczym letni zachód słońca nad oczkiem wodnym.

bez komarów.

gdzie karmiłbym cię owocami z serca Toskanii, był

Toscaninim beczącym lirycznie, bo z trzewi, arie

z Toski. chcę ci wyczarować krainę poezji, gdzie

wszystko byłoby przesycone eterycznością,

i to do przesady, do granic przyzwoitości,

gdzie, gdybym się wypiął, nawet mój esperal

(dobra, żart, nie mam) deklamowałby utwory Poego.

właśnie, chciałbym osiągnąć podobny poziom

uczuciowości, a jak na razie wychodzi mi bardziej

styl Bukowskiego, o którym Nick Cave powiedział,

że to "bukakke złej poezji".

ale jestem szczery i uczciwy, jak złożone w ofierze

jagniątko o białej sierści, którego mięso zostało

ugotowane we krwi Magika z Paktofoniki.

ech, niechby już się okazało, że istnieją jakieś

Niebiosa, z których dobry, bo zapijaczony

stwórca-poczciwina sypałby na nas miękkie

i nieuzależniające narkotyki.