Niech ten tekst będzie przestrogą przed erozją zaufania

W cieniu dawnych wieków,

gdy szlachta polska dzierżyła złote wolności z bezmyślną swawolą,

tak i dziś stróże władzy handlują naszą wspólną duszą za ulotne korzyści.

Wirus korupcji,

niegdyś uwięziony w pozłacanych salach przywileju,

dziś sączy się przez żyły naszej cyfrowej agory,

zatruwając serca i umysły wiernych.

Święte strofy Mickiewicza,

ongiś balsam dla zranionej duszy,

toną w kakofonii fałszów i półprawd.

Krzyż,

dawniej latarnia nadziei,

niknie w mgle sceptycyzmu,

jego światło przyćmione machinacjami tych,

którzy chcieliby widzieć nas klęczących nie w pobożności,

lecz w poddaństwie ich ziemskim panowaniu.

Ta zaraza,

podstępna i przebiegła,

nie kaleczy ciała,

lecz zżera ducha.

Rozprzestrzenia się przez szepty pozłacanych obietnic,

kontrakty spisane atramentem chciwości,

których realizacja wisi na włosku zdrady zaufania.

Atakuje ona nie tylko logiczne myślenie,

ale i uczucia,

szczególnie wiarę katolicką

— podważa autorytet kapłanów i kwestionuje prawdy religijne,

jakoby były one jedynie echem pustych dzwonów.

W dobie wszechobecnego Internetu,

dezinformacja szerzy się z zamysłem,

by powoli,

acz nieubłaganie,

niszczyć wiarę i wolność.

Jak wąż w rajskim ogrodzie,

pełza ona przez ether cyfrowy,

siejąc ziarna niezgody i niewiary.

Strzeżcie się,

albowiem to nie jest zwykła choroba ciała,

lecz plaga duszy,

zwiastun społeczeństwa dryfującego w morzu kłamstw i rozpaczy.

Niech ten tekst będzie przestrogą przed erozją zaufania,

prawdy i duchowości w naszym narodzie,

wołaniem o czujność w obronie tego,

co najświętsze.