Niedokalana

radocha: będą remontować drogę!

wreszcie utwardzą przeklętą gruntówkę, cywilizacja

marynarskim krokiem wkolebie się pod eternity.

ledwo rozpoczęli prace — zonk: coś prześwituje.

uwaga, twarde, z blachy i pustaków!

po paru ładnych godzinach grzebaniny robotnicy

wydobywają sporą kaplicę czasu (nie: kapsułę,

wiem, co widziałem!).

czym podważyć wieko? już trzeci łom

wygiął się, jakby był zrobiony z dżemu.

poszło. szarfy tam, drewniane sidła, krucyfiksy,

na środku urozetowanej posadzki — ty,

cała w modlitwie i strachu, czy da się żyć

bez jęku o przyszłość, jutro, o hajs,

co zrobimy, jak dosięgnie nas gestapolonizacja.

mówisz tak niepotoczyście, do tego stopnia

zbryloną i sztuczną gwarą, że stanęłaby w gardle

najbieglejszemu dialektologowi, a i sam Zamenhof

porzygałby się próbując dojść w niej tołku.

wyciągam na powierzchnię, niosę do domu

powiedzmy: cucić z fobii.

budzisz się nad ranem, kompletnie bez pamięci.

nowa i świeża, gotowa do zapisania.

leż, przecież nie istniejesz.

i grzecznie mi tu, osobliwiczko

(widzisz? też umiem wiązać supełek na języku!),

bo jak kalnę, to aż wybiegnie mi się drugą stroną,

tysiącem bocznych furtek.