(Nie)paląca asertywność

Nigdy nie sądziłam, że kiedykolwiek spotka mnie tak wielki zaszczyt. U progu naszego domu stanął znany polityk, niegdyś wiodącej partii, były kandydat na prezydenta kraju — Jędrzej Napiórkowski. Wszyscy domownicy witali go z godnością. Mężczyzna zachwycał swą prezencją w pięknym garniturze i olśniewającej koszuli. Z właściwą dla siebie klasą, przechadzał się po mieszkaniu.

W pewnej chwili, zauważyłam, że Napiórkowski wyciągał ze swej eleganckiej srebrnej papierośnicy „szluga”. Niczym „radar do wykrywania dymu” — stwierdziłam, że należy szybko działać, nim dojdzie do „katastrofy” i substancje smoliste rozniosą się po całym domostwie. „Przecież, nie skończy się na jednym niewinnym papierosku" — pomyślałam. Zapewne będzie jeszcze drugi, trzeci i kolejny… I tak przez wiele godzin — aż wyczerpią się tematy do rozmów. Dodatkowo, za chwilę dołączą inni: tata, mama wujek, ciotka itd. Oczami wyobraźni widziałam, kłębiące się połacie szkodliwego dymu, który bezkarnie unosi się w powietrzu. Z niepodobną stanowczością powiedziałam:

— Przepraszam. U nas w domu się nie pali, jeżeli pan sobie życzy — zapalić można w palarni lub na balkonie.

Nagle zobaczyłam szeroko otwarte oczy domowników, poczułam na sobie ich przerażające, porozumiewawcze spojrzenia, które krzyczały: „Za kogo ty się uważasz, aby mówić, tak znamienitej osobistości, co ma robić?”. „Nie jesteś tu od ustalania zasad”. Tata starał się natychmiast ratować sytuację, mówiąc zawstydzonym głosem:

— Bardzo przepraszamy za córkę. Oczywiście, że może pan tutaj zapalić...

I w tym momencie się obudziłam... Czas na poranną kawę i…O nie, nie, nie — papieroska sobie odpuszczę — jak zawsze. :)