Nieproszeni wychodzą bez krzyża

Plac miał dziewięć wyjść, ale tylko dwa zaznaczono na mapie grubą kreską: te umożliwiające przepływ ruchu główną arterią miasta. Pozostałe były znacznie węższymi wypustkami, nie licząc wiodącego stromo w dół do osiedli położonych nad rzeką. Kilkaset lat temu do rzeki wpadał potok, żłobiący tamtędy krawędź urwiska, lecz dziś trudno to sobie wyobrazić. Istniały też dwa połączenia z przeciwną, zachodnią stroną i jedno prowadzące do niechlubnej dzielnicy, w której urządzono burdel. Po burdelu nie było śladu, ale miejscowa ludność ciągle śpiewała o nim piosenki. Zapomniałbym wspomnieć o wylocie na skarpę, dość łatwym do przeoczenia i sąsiedniej, niepozornej ulicy, nieustannie dozorowanej, bo któż chce być niepokojony w luksusowych rezydencjach zamieszkałych przez lekarzy, prawników, mężów stanu oraz przedstawicieli innych zaszczytnych zawodów. Ostatnie wyjście, którym polecam pójść, biegnie między rzędami przedwojennych, świetnie odrestaurowanych kamienic. Ta dość nietypowa uliczka przecina ukośnie kratkę pozostałych poziomo-pionowych ulic. Idąc tamtędy, łatwo natrafisz na coś niezwykłego, jak jedyną lodziarnię oferującą lody o smaku cytrynowym i bananowym, a jeśli nałożyć gałki w tych smakach jedna na drugą, to zanim zaczniesz lizać dolną, poczujesz trzeci smak: owocu kiwi. Idąc dalej, miniesz drugi, nieco mniejszy, za to bardziej okrągły plac i ujrzysz po chwili szary, dwupiętrowy budynek pełniący funkcję liceum, które ukończyłem wiele lat temu, lecz do tego czasu po lodach zostaną ci tylko mokre resztki wafla i lepkie palce.

Wróćmy jednak do placu dziewięciu wyjść i wielu możliwości. Chodziłem tamtędy niejeden raz i mógłbym napisać kilka słów o każdej wizycie — większość nie zasługuje na utrwalenie w notatniku, lecz jednej okazji trzeba poświęcić krótki zapis: kiedy zawędrowałem tam z najlepszym kumplem, Tomkiem. Właściwie powinienem traktować Tomka jako prawdziwego przyjaciela, jeśli tacy w ogóle istnieją. Nie pamiętam aury tego dnia, ale lubię myśleć, że był to początek wiosny. Wszystkie dobre rzeczy przychodzą wiosną, a jeżeli nie, wtedy szukamy pocieszenia, że wiosna jeszcze nie nadeszła. Byliśmy ubrani w pulowery lub lekkie kurtki, a kiedy ustał zimny wiatr i na pochmurnym niebie zaświeciło słońce, nieśliśmy je na ramieniu. Pogoda była kapryśna, podobnie co nasze myśli. Wracaliśmy z meczu piłki nożnej i ni stąd ni zowąd uradziliśmy zgotować niespodziankę dziewczynie z klasy, mieszkającej w budynku z widokiem na plac. Nasz związek z nią, choć zażyły, był czysto koleżeński; znaliśmy jej chłopaka na tyle, żeby często chodzić razem do kawiarni lub na dyskotekę. Tym razem mieliśmy nadzieję zabawić resztę dnia w jej towarzystwie, a jeszcze lepiej jeśli pożyczy nam kasy na piwo. Moglibyśmy wtedy zabrać ją na miasto, gdyby nie miała nic przeciwko temu.

W naszej klasie mieliśmy dwa rodzaje dziewczyn: te, które nie zawracały sobie głowy chłopakami; oraz te, których żaden chłopak nie chciałby spotykać poza szkołą. Monika nie należała do żadnej kategorii. Była na tyle samodzielna i dojrzała, by decydować za siebie. Nigdy nie spotkałem dziewczyny o tak bystrym umyśle, a jednocześnie tak atrakcyjnej. Potrafiła w niecałą godzinę ogarnąć teorię zbiorów, podczas gdy inni potrzebowali na to całego semestru i wciąż nie mogli zgłębić najtrudniejszych pojęć. Nie używała mocnego makijażu; zadowalały ją proste, naturalne włosy. Nie pamiętam, żeby stroiła miny słodkiej idiotki, nigdy nie widziałem jej płaczącej, a mimo to była piękniejsza od nich wszystkich.

Tylko jednej rzeczy nie mogłem zrozumieć, a później nie lubiłem — kiedy Monika kogoś pokochała, traciła rozum. Nie uwierzyłbym w to, gdyby nie odkrycie napisu wyrytego igłą cyrkla na pulpicie ławki: „Roman jest piękny”. Wiedziałem kim jest Roman, więc nie miałem wątpliwości, kto jest autorką tych słów. Wkrótce wyznanie miłości posłużyło za temat złośliwych opowiastek z cyklu „Roman i jego piękny kutas”. Docinki miały w sobie odrobinę prawdy, ale była to pilnie strzeżona tajemnica, o której wiedziała jedynie przyjaciółka Moniki, fotografka-amatorka wykorzystująca za ciemnię fotograficzną łazienkę w mieszkaniu rodziców. Pechowym zbiegiem okoliczności matka fotografki natrafiła na mokre odbitki wiszące na sznurkach. Zdjęcia przedstawiały nagie ciała uchwycone w zbliżeniach pod różnym kątem, a po bliższych oględzinach matka rozpoznała koleżankę swojej córki. Roman był na tyle ostrożny, żeby nie pokazywać twarzy. Pozostało pytanie: Kto robił zdjęcia? Ja i Tomek oglądaliśmy wcześniej te same negatywy w domu Moniki: światło w fascynującej grze zamieniało miejsca z czernią, a kształty na monochromatycznym obrazie sprawiały wrażenie tak nierealne, jakby rysunki pochodziły z innego świata. To były fotki dla dorosłych w artystycznym ujęciu, a do tego fotografowana pokazywała nam klisze osobiście z krótkim komentarzem: „Tutaj robię to… Na tym zdjęciu eksperymentuję z czymś zupełnie nowym…”. Akurat wówczas, gdy zaczynałem rozumieć kobiecą naturę, Monika zaciągnęła mnie w głąb ciemnego lasu i zostawiła tam zdezorientowanego, niczym małe dziecko.

Cóż więcej można na ten temat powiedzieć? Byli zakochani, pełnoletni, wyrazili wspólnie zgodę pokazać znajomym, jak wygląda ich miłość i nikomu nic do tego. Monika często zapraszała do swojego mieszkania połowę naszej klasy, tę lepszą połowę. Miała niesamowicie nadzianych rodziców, którzy większość czasu spędzali na hektarach poza miastem, czego zapewne wymagało dobro biznesu. Co do wydatków, Monika przejawiała raczej umiarkowany apetyt, ale tylko w stosunku do siebie, bo Romanowi i jego kolesiom nie odmawiała niczego. To dlatego jej nie porzucił, mimo że chodził w tym czasie na randki z innymi kobietami. Monika próbowała zażegnać niebezpieczeństwo obsypując Romana podarkami, co odwzajemniał dotrzymywaniem sporadycznie kompanii i zostając u niej na noc, coraz rzadziej.

Prywatki u Moniki były zawsze udane, dlatego żadnej nie należało przegapić. Najlepsza zabawa miała miejsce, gdy wszyscy byli pijani: Jasio rzucał monetami w idących ulicą, niczego niepodejrzewających przechodniów; Jurek udawał księcia Lubomirskiego tłukąc o podłogę kryształowe puchary warte fortunę; kiedy Jasiowi zabrakło monet, zaczął strzelać wódką z pistoletu na wodę w tym samym kierunku, w którym spadały monety, a gdzie teraz zadzierała głowy ku górze gromada gapiów; dozorca wprowadzał gliniarzy w bramę budynku, ale nikt nie wiedział o ich nadejściu, dopóki nie usłyszeliśmy łomotania w drzwi, a wówczas wszystko nagle ucichło, lecz im ciszej oddychaliśmy, tym głośniejsze krzyki dochodziły zza drzwi: Otwierać, milicja! Po zażartych negocjacjach Monika wpuściła milicjantów do środka, aby ukarać Jurka-księcia za zniszczenie cennego szkła i dać nauczkę Jasiowi-rozrzutnikowi za wzniecenie zadymy i wcale nie żartowała, bo winowajców ogarnął strach i zdesperowani szukali schronienia w toalecie zajmowanej chwilowo przez Mariusza, pochłoniętego kolejnym aktem samogwałtu. Monika miała chyba sposobność rozładować go w bardziej uczuciowy sposób, gdyż kilka dni po imprezie zaczepiła mnie i wyjawiła z ironicznym uśmieszkiem na ustach: „Mariusz ma malutkiego ptaszka, o takiego…” — Zgięła najmniejszy palec dłoni. Dlaczego powiedziała to mnie, dlaczego tylko mnie?

— Idziemy — zawołałem na Tomka.

— A jeśli nie ma jej w domu?

— Nigdy nie zakładaj czegoś, czego nie wiesz.

Wchodziliśmy po szerokich, drewnianych schodach, skrzypiących co chwila pod nogami. Nie zaśmiecałem sobie głowy adresem. Wiedziałem tylko, że mam pukać w pierwsze drzwi w korytarzu po lewej stronie. Jeśli nie byłem pewien, czy jestem na właściwym piętrze, sprawdzałem drzwi — solidne, dębowe drzwi, najlepsze w całym budynku. Piętra były wysokie, wyższe niż w moim bloku i bloku Tomka. Gdy stanęliśmy u drzwi, nacisnąłem dzwonek. Z drugiej strony nie dochodził żaden dźwięk i nikt nie śpieszył nam otworzyć, wobec tego zadzwoniłem ponownie. Po dłuższej chwili usłyszałem zgrzyt zasuwy w zamku i przez szparę w drzwiach dostrzegłem pasek długich, ciemnych blond włosów i połowę twarzy, raczej smutnej twarzy. Tomek posłał jej szelmowski uśmiech i wykonał ruch ręką, jakby zdejmował z głowy niewidzialny kapelusz.

— Monika, my tylko na chwilkę.

Bez słowa przywitania poprowadziła nas ciemnym korytarzem do nieomal równie ciemnego pokoju. Przez wychodzące na wschód okno wpadała wątła smuga popołudniowego blasku. Zajrzeliśmy głębiej i zauważyliśmy Romana siedzącego w fotelu z papierosem w zębach.

— Jaki wynik? — Powitał nas, nie wstając z fotela.

Nienagannie ubrany, nienagannie uczesany i ogolony, swoją pozą otwierał podwoje każdego salonu, zyskiwał sympatię najbardziej nieufnych ludzi, co przeciętnej osobie zabierało sporo czasu i wysiłku. Wyraz na jego twarzy zdradzał zamiłowanie do dobrego jedzenia, drogich zabawek i pięknych kobiet. Dałbym głowę, że nie potrafiłby rozwiązać najprostszego zadania z fizyki, ale wystarczyło jedno spojrzenie kobiecie w oczy, a wiedział o niej wszystko: co ją cieszy, przed czym odczuwa lęk, czego pragnie najbardziej i co godne podziwu — potrafił jej to dać, na poczekaniu.

Obecność Romana w mieszkaniu Moniki zaskoczyła nas, zwłaszcza u kresu ich znajomości, co było wymalowane na jej twarzy. Nie zaprosili nikogo i wyglądało na to, że nie mają planów na resztę wieczoru. Czas szalonych imprez dobiegł końca, przynajmniej dla niej. „Zostawmy ich samych” — szturchnąłem Tomka w ramię i postąpiłem krok do tyłu, ale Roman prędko powstrzymał nas rozbrajającym uśmiechem.

— Dokąd uciekacie? Usiądźcie.

Wziął dwa kieliszki i nalał nam słodkiego, truskawkowego wina.

— Za zwycięstwo naszej drużyny! — Wznieśliśmy toast.

Monika nie piła i siedziała w milczeniu tyłem do okna, tak że jej twarz okrywał półcień, czyniąc ją jeszcze bardziej pociągającą. Roman spróbował wina, a kiedy kieliszek zaświecił pustym dnem, zwrócił rozpromienione oblicze ku Monice.

— Kochanie, zabaw naszych drogich gości.

— Goście są dobrze zabawiani przez ciebie i twoje tanie wino — odrzekła Monika bez ochoty na rozmowę.

— Ach, nie bądź proszę taką znudzoną gospodynią. Okaż im nieco gościnności.

— Czym takim?

Roman nalał nam więcej wina i wydął lubieżnie wargi.

— Choćby swoimi cyckami.

— Żartujesz sobie, czy jesteś tak narąbany? — Monika rzuciła mu chłodne spojrzenie, ale Romana wcale to nie zbiło z tropu.

— Daj spokój, Moniko. Oni już to widzieli, ale po co oglądać zdjęcia, skoro mogą na żywo? — to mówiąc, mrugnął do nas okiem: — Chcielibyście zobaczyć ją bez dodatków, nie?

Mruknąłem coś pod nosem, a może to był Tomek, w każdym razie Roman uznał naszą reakcję za dyskretną aprobatę.

— Na co czekasz? — zachęcał swoją dziewczynę. — Przecież lubisz być podglądana.

Monika patrzyła na nas z niedowierzaniem, jakbyśmy byli drapieżnymi stworzeniami pozbawionymi rozumu, którymi włada jedynie instynkt. Wszystkie rozsądnie myślące dziewczyny zignorowałyby to niedorzeczne żądanie i być może obróciły całą sytuację w żart w złym guście, ale Monika była inna. Roman zamierzał zamienić ją w marionetkę, a ona postanowiła pozbawić nas przyjemności, pokazując ile złego ta gra będzie nas kosztować. Bez wahania zadarła wełnianą bluzę i koszulkę pod spodem. Nie miała na sobie stanika, toteż z łatwością odsłoniła obydwie piersi.

Trudno było na nią patrzeć bez krzty zażenowania. Zresztą, co bym czuł stojąc rozebrany na oczach trzech kobiet, choćby to były najlepsze przyjaciółki? Jej piersi miały idealny kształt i były większe niż przypuszczałem — czy celowo unikała obcisłych ubrań, żeby to ukryć? Nikt nie wyglądał na zbyt ukontentowanego, z wyjątkiem Romana, który szybko wskazał problem:

— Nie stój jak woskowa lalka. Potrząśnij ramionami, zakręć brzuchem, spraw, by cycki zatańczyły!

Monika stała bez ruchu, ze swetrem zrolowanym pod szyją i piersiami zastygłymi w letargu, jak na marmurowej rzeźbie, aż mieliśmy dosyć tego widoku. Wyczytała to z naszych twarzy, a ja zdałem sobie sprawę, że nie otrzymaliśmy obiecanej nagrody, nie dała nam absolutnie nic. Mogliśmy wytrzeszczać gały, jak długo chcemy, ale nawet gdyby ściągnęła majtki i kręciła pupą w tańcu na rurze, nadal byłaby dziewczyną ze zdjęcia, jedną z wielu dziewczyn, anonimowych dziewczyn. Mierzyła nas wzrokiem bez poczucia winy czy wstydu i tym przypieczętowała triumf nade mną.

Czułem, jakby nasypano mi żaru na głowę, do ust odruchowo napływały słowa: „przepraszam, nie chciałem tego, wybacz mi”, ale gdy spojrzałem jej w oczy, nie znalazłem w nich żalu. Przypomniałem sobie dzień początku naszej znajomości. Było to podczas szkolnej wycieczki w pierwszej klasie. Nad brzegiem jeziora stała drewniana chata, skąd zbiegaliśmy w wysokiej trawie po zboczu. Drażniła mnie dziecinnymi gierkami, chcąc zwrócić na siebie uwagę, lecz byłem jeszcze niedorosły, zbyt nieprzygotowany, by ją przytulić i uszczęśliwić. Czasem myślę o niej: widzę ją klęczącą na moich biodrach, całkowicie nagą, jak unosi delikatnie kibić; mój penis głęboko w niej, moje dłonie wyciągnięte ku nabrzmiałym piersiom… Czy żałuję, że do tego nie doszło? Chyba nie. Wszyscy mieliśmy doskonały ubaw i to tylko zapada na długo w pamięci. Na końcu wyszedłem od niej z pustymi rękami, ale moje serce nie odczuwało nic bolesnego.