Nieproszony gość

- No więc zadzwoniłbym wtedy do lekarza pogotowia ratunkowego - oznajmił, po czym dodał z wyrzutem: - Muszę przyznać, że nieźle mnie wystraszyłeś. Czuję teraz silne bicie serca. Nie rób tego więcej, Oskar. Co się z tobą dzieje? Ostatnio jesteś trochę spięty. Takie odnoszę wrażenie.

Ten wyrzut go ukłuł, bądź co bądź Kamińska twierdził to samo. Oskar spostrzegł, że znów najchętniej by się rozpłakał.

- Skąd takie przypuszczenie? - zapytał głosem, który nawet w jego własnych uszach zabrzmiał piskliwie i niepewnie, jak u jakiegoś uczniaka.

- No cóż, opowiadałeś mi ostatnio, że nie możesz znaleźć nikogo, kto by się zajął waszą pocztą, gdy wyjedziecie na urlop. Wydałeś mi się tym zdenerwowany. Jakby to był jakiś ogólnoświatowy problem!

Mógł to wcześniej omawiać z Kamińską. Musimy poważnie porozmawiać z Oskarem! Coraz dziwniej się zachowuje. Denerwuje się rzeczami, którymi nie powinien się przejmować. Coraz trudniej z nim wytrzymać. A był z niego taki rozsądny mężczyzna!

- Ta sprawa się wyjaśniła - odparł, uznając przy tym, że jego słowa zabrzmiały nieznośnie, jakby się usprawiedliwiał. - To znaczy, sprawa z pocztą. Znalazłem już kogoś.

- A widzisz. I po co od razu siać panikę! Zaparzę sobie melisę. Boże, taki telefon w środku nocy może człowieka porządnie wystraszyć!

" O tak, tym bardziej jeśli po drugiej stronie ktoś tylko dyszy - pomyślał Oskar. - A to, że się tym zdenerwowałem i przeraziłem, wszyscy uznają za dziwne. Nazywają mnie dziwakiem i histerykiem. Tata natomiast parzy sobie ziółka uspokajające i uważa, że on nie ma sobie nic do zarzucenia."

Oskar naciągnął kołdrę po sam podbródek. Pragnął się zagrzebać w jakiejś norze, odnaleźć ciepło i poczucie bezpieczeństwa, pozostać sam.